ذخیره گاه زیست کره در ایران و مشکلات متعدد پیش رو
به گزارش گلونی حفاظت و مدیریت اکوسیستم‌ها بدون در نظر گرفتن جوامع محلی و نقش مشارکتی آنها در روند مدیریت و توسعه پایدار عملاً امکان پذیر نیست.
ذخیره گاه های زیستکره نخستین مناطقی هستند که بر اساس رویکردهای انعطاف پذیر حفاظت، مشارکت مردمی را در دستور کار خود قرار داده‌اند تا در حفاظت از سرزمین شیوه مدیریت دموکراتیک‌تری را به تجربه بکشند و نارسایی‌های سیستم های حفاظتی مرسوم را رفع نمایند.
وجه تمایز ذخیره گاه های زیست کره از دیگر طبقات حفاظت شده، روش برنامه‌ریزی و مدیریت آنهاست که بر پایه استفاده‌های چند منظوره و سپردن نقش اساسی به جوامع محلی استوار است.
در این برنامه‌ریزی‌ها، توجه به ارتباط متقابل انسان و منابع طبیعی و استفاده پایدار، زمینه حفاظت و حمایت از منابع ژنتیکی گیاهی و جانوری، پژوهش، نظارت و کنترل پیوسته زیست محیطی را فراهم می‌سازد.
ذخیره گاه های زیستکره سه کارکرد مکمل حفاظت،توسعه روستایی و پشتیبانی دارند که از طریق زون‌بندی مناسب تلفیق می‌شوند.
مفهوم ذخیره گاه های زیستکره در سال ۱۹۷۴ در چهارچوب برنامه انسان و کره مسکون توسط یونسکو مطرح شد و در سال ۱۹۷۶ شبکه ذخیره گاه های زیستکره به اجرا گذاشته شد.ذخیره گاه های زیستکره باید معرف برجسته ای ازاکوسیستم‌های نمونه جهان باشند و از طریق شبکه ذخیره گاه های زیستکره باید تنوع زیستی و جغرافیایی سراسرجهان تحت پوشش قرار گیرد.
فرم ایده آل این است که حداقل یک ذخیره گاه زیستکره درهر پرووانس جغرافیای زیستی تأسیس شود.
درحال حاضر شبکه جهانی ذخیره گاه های زیستکره شامل ۷۱۴ ذخیره گاه زیستکره در ۱۲۹ کشور است.
از سال ۱۳۵۲ که ایران با ثبت ۹ ذخیره گاه زیستکره در این شبکه نقش پیشرو خود را نشان داد تا کنون که ۱۳ذخیره گاه زیستکره در کشور ثبت شده‌اند هیچ یک از نقش و کارکردهای مهم آنها در حفاظت و مشارکت مردم در آن عملی نشده‌اند.
دکتر زهرا قلیچی پور از این مناطق گفته است:
نماشای گلونی را دنبال کنید
پایان پیام
