باکلان بزرگ یک پرنده تنبل با گردن کلفت
به گزارش گلونی در کتاب اطلس پرندگان ایران که سازمان حفاظت از محیط زیست منتشر کرده است درباره باکلان بزرگ آمده است:
ویژگی‌های ظاهری: طول بدن ۸۰ الی ۱۰۰ سانتی‌متر و گستردگی بال‌ها ۱۳۰ تا ۱۶۰ سانتی‌متر است.
باکلانی بزرگ جثه با گردن کلفت است که منقاری دراز، قوی و در انتها خمیده دارد.
نر و ماده هم‌شکل و دارای تغییرات فصلی هستند.
در پرنده بالغ در دوره جوجه‌آوری، پوست گلویی زرد، پوست زیر چشم نارنجی، چانه و گونه سفید و سایر قسمت‌های بدن سیاه با درخششی از رنگ آبی و سبز است.
تاج کوچکی در پس سر و یک لکه سفید درشت بر روی ران‌ها دارد.
در برخی افراد، در این زمان سر و گردن سفید دیده می‌شود.
در خارج از این دوره، پرهای تاج مانند روی سر، لکه سفید روی ران و سفیدی سر مشاهده نمی‌شود.
در پرنده نابالغ، زیرتنه سفید چرک، روتنه قهوه‌ای و بخش پایینی جلوی گردن و سینه زرد نخودی یا قهوه‌ای کمرنگ است.
ویژگی‌های زیستی
در سواحل صخره‌ای و شنی، مصب‌ها، دریاچه‌ها، تالاب‌ها و رودخانه‌های بزرگ آب شور و شیرین به سر می‌برد.
پرنده‌های اجتماعی است و اغلب در دسته‌های کوچک و بزرگ دیده می‌شود.
پروازی پرقدرت با بال زدن‌های سنگین و آهسته، شبیه به غازها دارد.
در هنگام شنا بخش عمده بدن در زیر آب است و فقط سر و گردن از آب بیرون می‌ماند.
تنبل است و اغلب مدت زمانی طولانی را در حال خشک کردن بدن، چرب کردن و پرآرایی در لبه صخره‌ها، آب‌سنگها، تپه‌های شنی، شاخه‌های خشک، لبه موج شکنها، اسکله‌ها، کشتی‌ها و لنج‌های متروک سپری می‌کند.
به طور عمده از ماهی‌ها تغذیه می‌کند و طعمه خود را از طریق تعقیب در زیر آب در مدت زمان ۱۵ تا ۶۰ ثانیه و در عمق یک تا سه (و به ندرت تا نه) متری صید می‌کند.
جوجه‌آوری از اوایل فروردین و با تشکیل کلنی در درخت‌زارها یا نیزارهای حاشیه پیکره‌های آبی آغاز می‌شود.
تک همسر است و آشیانه‌اش توده‌ای انبوه از سرشاخه‌ها، علف‌های دریایی، نی‌ها و سایر مواد گیاهی است که آن را بر لبه صخره‌ها، روی شاخه‌های خشک درختان مرتفع و یا روی نی‌ها بنا می‌کند.
معمولا سه تا چهار، گاهی پنج و به ندرت شش تخم بیضی کشیده، به رنگ آبی کم رنگ یا مایل به سبز با پوششی سفید گچی و به ابعاد ۴۰,۷× ۶۵٫۸ میلی‌متر می‌گذارد.
تفریخ تخم‌ها ۲۸ تا ۳۱ روز به طول می‌انجامد.
جوجه‌ها در بدو تولد عريان، ناتوان و برای تغذیه وابسته به والدین هستند.
در ابتدا از غذای نیمه هضم شده که توسط والدین بر کف آشیانه برگردانده می‌شود تغذیه می‌کنند.
پس از چند روز غذا را با قرار دادن منقار در دهان والدین دریافت می‌کنند و در حدود ۵۰ روزگی مستقل می‌شوند.
پراکنش و فراوانی: به صورت محلی اما فراوان جوجه‌آور نواحی جنوبی دریای کاسپین است.
همچنین زمستان گذران معمول نواحی جنوبی دریای کاسپین و سواحل جنوبی کشور است و به نسبت کمتر در تالاب‌های نواحی مرکزی و شرقی کشور نیز زمستان گذرانی می‌کند.
به صورت کمیاب و نامنظم در تالاب‌های حوضه ارومیه در آذربایجان زمستان گذرانی می‌کند.
وضعیت حفاظت: در فهرست پرندگان حمایت شده جهانی و ملی قرار ندارد.
پایان پیام
