خفه گی خفقان دو سرنوشت

خفه گی خفقان دو سرنوشت

به گزارش گلونی خفه‌گی از آن نوع فیلم‌هایی است که شاید به مذاق هرکسی خوش نیاید، اما از طرفی نیز اثری است که مخاطبین خاص خود را خواهد داشت.

بر علاقمندان فیلم و سریال پوشیده نیست که فریدون جیرانی چه در سریال‌های تلویزیونی‌اش همچون (مرگ‌ تدریجی‌ یک ‌رویا) و چه در فیلم‌های سینمایی‌اش، سبک و سیاقی مخصوص به خود را دنبال می‌کند.

فریدون جیرانی کارگردان، فیلم‌نامه‌نویس، تهیه‌کننده، مجری و کارشناس فیلم‌های ایرانی است که اصولا نیز فیلم‌های او در گیشه به فروش بالایی دست یافته و اکثرشان جنجالی بوده‌اند.

از شاهکار‌های جیرانی می‌توان به فیلم سینمایی قرمز ۱۳۷۷ پارک‌ وی ۱۳۸۵، شام آخر۱۳۸۰ و سه‌ گانه ستاره‌ها اشاره کرد که هرکدام در سال‌های اکران خود از بهترین‌ها به حساب می‌آمدند.

خفه‌گی خفقان دو سرنوشت

خفه‌گی به کارگردانی، نویسندگی و تهیه‌کنندگی جیرانی، داستان پرستاری در بیمارستان روانی است که بخاطر وجود مشکلات مالی درگیر مسائل زندگی خصوصی یکی از بیمارانش، نسیم (پردیس ‌احمدیه) می‌شود و قصه زندگی‌اش از اینجا به بعد تغییر می‌کند.

در این فیلم فضاسازی، دیالوگ و شخصیت‌ها طوری در کنار هم کار شده‌اند که یک هارمونی خشک و بی‌روحی شکل گرفته ‌است.

فضای این فیلم از رنگ سیاه و سفید فیلم گرفته تا استفاده از ساختمان‌های قدیمی به عنوان لوکیشن و همچنین انتخاب فصل زمستان همه و همه در جهت القای فضایی سرد و وهم‌آلود موفق بوده‌اند.

شخصیت‌ها نیز در تناسب فضای فیلم گویی در پرداخت‌شان روح زندگی از آنان حذف شده است و سپس به تن بازیگران قدری همچون الناز ‌شاکر‌دوست و نوید‌ محمدزاده نشسته ‌است.

دیالوگ‌ها در این فیلم  به آرام‌ترین ریتم به گوش مخاطب سُر می‌خورند و اینگونه در هم قافیه شدن با فضای کلی کار، موجب کِش آمدن زمان و مکان فیلم در نظر مخاطب می‌شوند.

قطعا و حتما جیرانی در ساخت این فیلم، خود از قبل می‌دانسته که به دنبال چه چیزی است، چراکه خفه‌گی موضوع خاص و جدیدی را دنبال نمی‌کند اما آنچه توانسته این فیلم را از دیگر آثار ممتاز ‌کند، قالب آن است که جیرانی به مثابه امضای خود در اثرش به کار برده ‌است.

البته به نظر می‌رسد در این مورد جیرانی تحت‌ تاثیر آثار کلاسیک سینمای جهان بوده‌ است که، بیمارستان روانی را همچون صومعه و گریم و پوشش شخصیت اصلی‌اش را همانند راهبه‌های اینگونه فیلم‌ها به تصویر کشیده‌ است!

پایان پیام

نویسنده: هانیه شریعتی