تاثیر فردوسی بر ملک الشعرای بهار

تاثیر فردوسی بر ملک الشعرای بهار

به گزارش گلونی دکتر شفیعی کدکنی، محمد تقی بهار را یکی از سه یا چهار قصیده‌سرای بزرگ تاریخ ایران دانسته و او را بزرگترین قصیده‌سرای چند قرن اخیر می‌داند.

بهار با تمام درخشندگی‌اش در حوزه تحقیق و شعر از همان هفت سالگی که نزد پدر شاهنامه می‌خواند تا روزهای زندان، تبعید و حتی روزهای بستری شدن در بیمارستان طبع و ذوق خود را در گرو فردوسی و شاهنامه‌اش می‌دانست.

افراد زیادی از شاهنامه، شخصیت‌ها و مضامین آن تاثیر گرفته و از آن بهره برده‌اند بزرگانی چون حافظ، سعدی، مولوی و خاقانی. ملک الشعرای بهار هم یکی از همین تاثیر پذیرفتگان است که علاوه براینکه با استفاده از تلمیحات، توصیفات و صحنه‌پردازی‌ها از شاهنامه برای پرورش آثار خود استفاده کرده، دانش و شوق خود را در خدمت و شناساندن آن به جامعه ایرانی نیز به کار برده است به طوری که او را پیشگام شاهنامه‌شناسی علمی در ایران خوانده‌اند.

تاثیر فردوسی بر ملک الشعرای بهار

الفتی که پدر بهار بین او و شاهنامه در کودکی ایجاد کرد و بستر خانوادگی را نمی‌توان تنها دلیل علاقه و ارادت بسیار او به فردوسی دانست.

محیط اجتماعی آن روزهای خراسان هم در این مهم بی‌اثر نبوده است ضمن اینکه جریان پرخروش مشروطه و هیجان افکار عمومی در آن سال‌ها بهار را بیش از پیش به سوی شاهنامه سوق داد تا با الهام و استفاده از آن بر ملیت ایرانی و منشا ملی پای‌‌فشاری کرده و شعر را در خدمت نهضت درآورد.

همچنین آشنایی گسترده محمدتقی بهار با ادب کهن و تاریخ ادبیات ایران نیز او را شیفته شیوه‌های کهن ساخته و به زبان و تفکر فردوسی نزدیک‌تر ساخت.

بهار از هر فرصتی برای بیان ارادت خویش به فردوسی بهره می‌برد.

علاقه او را می‌توان در سه قصیده به نام‌های فردوسی، آفرینِ فردوسی و کُلُ الصیدِ فی جوف الفرا و مثنوی نقش فردوسی در بزرگداشت مقام والا او، مشاهده کرد.

دو قصیده آخر به مناسبت جشن هزاره فردوسی سروده شد که توجه و تحسین همگان را برانگیخت.

در ادامه مطلع قصیده آفرینِ فردوسی را می‌‌خوانیم و ختم کلام:

آن‌چه کوروش کرد و دارا، و آن‌چه زردشت مهین

زنده گشت از همت فردوسی سحرآفرین.

پایان پیام

نویسنده: کیمیا قنبری