ایران بزرگ فرهنگی از کجا تا کجاست؟
به گزارش گلونی پژوهشگران هر حوزه از جمله پژوهشگران حوزه علوم سیاسی تعریف خاص خود را از ایران بزرگ فرهنگی دارند، اما در حوزه فرهنگ معیارهای خاص دیگری مدنظر است.
چینی‌ها به کشور ایران و پژوهش در باب ایران اهمیت زیادی می‌دهند. در خود پکن یک مرکز مانوی شناسی موجود است.
به این علت که چینی‌ها معتقد بودند که چهار دین بزرگ آنها از ایران به چین رفته است.
مانویان نزدیک هشتاد سال در یکی از بخش‌های چین حکمرانی می‌کردند.
بعد از کنار رفتن ساسانیان و آمدن اسلام به ایران خیلی از شاهزاده‌های ایران به آن سمت رفتند.
به طور مثال مجسمه چوگان‌بازی تا بعضی از عبارات متونی که به چوگان اشاره داشتند در متون شرقی دیده می‌شود که با شاهزادگان ساسانی به این منطقه رفتند، ارتباط مستقیمی دارد و بعد از اسلام هم به این مناطق رفته‌اند.
ایران بزرگ فرهنگی
گفت و گو بین آقای امین داوودی و دکتر رضوان فر
سایر ویدیوها در نماشای گلونی
علاوه بر زردشتی و مانویت چینی‌ها معتقد بودند که بودیسم هم از بلخ به سرزمین آنها برده شده است.
چون بلخ در آن زمان بخشی از ایران بوده است و چهارمین دین برده شده از ایران هم مسیحیت نسطوری بوده است که یک شاخه ایرانی بود که وقتی مورد آزار و اذیت قرار گرفتند به سمت سرزمین‌های شرقی رفتند.
در هند چندین کتیبه پهلوی داریم که روی صلیب کار شده است و به نوعی زبان فارسی است که روی صلیب موجود است و متعلق به همین مسیحیان نسطوری است که در دوره ساسانیان از ایران رفتند.
در غرب، آفریقا و بخش‌های مختلف به نوعی برای شیرازی بودن افتخار قائل بودند و برای اینکه اثبات کنند اصالت شیرازی دارند درگیری به وجود می‌آوردند.
حتی نهاد سابق ریاست جمهوری یکی از منطقه‌های افریقایی نامشان افرو شیراز بود و در جزیره زنگبار هم نام وزیر فرهنگ در دوره‌ای علی شیرازی بود.
به علت اینکه ما ارتباط خاصی با آفریقا نداریم از ارتباطات گسترده ایرانیان هم بی‌خبریم، اما ایرانی‌ها به خصوص شیرازی‌ها در شیراز حتی حکمرانی هم می‌کردند و حدود ۳۰ دولت شهر در آنجا ایجاد کردند.
یکی از متفکرین آفریقایی درباره ایرانیان شرق آفریقا منطقه زنگ بار که زنگ به معنای سیاه و بار به معنای ساحل، کناره و در مجموع به معنای ساحل سیاهان معنی می‌شود صحبت می‌کرد، بیان کرد حدود هزار سال پیش که شیرازی‌ها به این منطقه رفتند هفت کشتی بودند که یک قومی از شیراز که سر دودمان آنها با فرزندان خود به علت سختگیری‌هایی دولت بویه به آفریقا رفته و در آنجا حکومت تشکیل دادند.
البته این حکومت بدون درگیری و جنگ بود چون اساسا حکومتی در انجا موجود نبود و اولین حکومت را ایرانی‌ها در آنجا بنیان نهادند.
پایان پیام
نویسنده: فاطمه نصیری راد
