چرا روسیه تشنه آب گرم است
به گزارش گلونی در کتاب «زندانیان جغرافیا» فصلی به کشور دوست و همسایه و زوردار، یعنی بزرگ‌ترین کشور جهان روسیه اختصاص دارد.
در این کتاب درباره وضعیت جغرافیایی روسیه مطالب مفصلی هست. اهمیت دسترسی به آب‌های گرم و به‌ویژه اقیانوس اطلس برای این کشور حیاتی است و روسیه برای رسیدن به اقیانوس هند راه دشواری در پیش دارد.
راه بسته بالتیک و معبر giuk باعث شده است که دریای سیاه اهمیت بسیار بالایی برای مسکو داشته باشد.
گذر از giuk area هیچگاه برای روسیه امن و سریع نیست و آنجا انگلستان و متحدانش کنترل منطقه را در دست دارند.
روسیه در اروپا با ناتو مواجه است و برای تجارت و عملیات نظامی نیازمند مسیری است که از آب‌های گرم بگذرد و کوتاه‌تر باشد.
روسیه با اهرم صادرات بخشی بزرگی از گاز اروپای شرقی را کنترل می‌کند اما در بالتیک مشکلات تاریخی بسیاری دارد و کشورهای این منطقه به دنبال راهی برای خارج شدن از فشار مسکو هستند.
روسیه که سال‌‌ها خواب کراچی را می‌دید حالا می‌داند هر طور که شده باید در قسمت عمیق دریای سیاه نیرو داشته باشد. الحاق کریمه در ۲۰۱۴ که روسیه آن را قاطعانه به انجام رساند نشان می‌دهد که این کشور بر سر دریای سیاه با کسی شوخی ندارد.
چرا روسیه تشنه آب گرم است
نویسنده این کتاب به روشنی شرح می‌دهد که دریای کم‌عمق آزوف که در برخی فصول یخ می‌بندد به درد مسکو نمی‌خورد و بخش شرقی دریایی سیاه و مشخصا بندر نووراسییسک یا بخش‌هایی که عمق طبیعی برای نیروهای نظامی ندارد به کار کرملین نمی‌آید، پس شبه جزیره کریمه، مولداوی و آبخازیای جنوبی برای مسکو مهم است تا بر دریای سیاه حاکم باشد. یعنی مسکو مشخصا بندر سواستوپول در شبه جزیره کریمه که عمیق و استراتژیک است را می‌خواست که به دست آورد.
تیم مارشال نویسنده کتاب، دشواری عبور از این منطقه را هم نشان می‌دهد. روسیه باید از دریای آزوف و از تنگه کرچ به دریای سیاه، از دریای سیاه و تنگه بسفر به مرمره، از دریای مرمره و داردانل به دریای اژه برود و بعد از مدیترانه به دریای سرخ را از کانال سوئز طی کند تا از باب‌المدنب وارد خلیج عدن و بعد دریای عرب و بعد اقیانوس هند بشود و راه اقیانوس آرام را در پیش بگیرد.
اینجاست که ما باید قدر چابهار و آن همه ساحل عالی جنوب کشور را بدانیم.
جایی که یک راست در آب‌های گرم و عمیق هستیم.
پایان پیام
گزارش‌گر: رضا ساکی
