به راکون های گیلان غذا ندهید

به گزارش گلونی حسین آخانی در صفحه شخصی خود درباره راکون‌های گیلان نوشت:

از گربه شروع شد، با سگ ادامه یافت، سپس به گراز و روباه و موش و شغال رسید تا اینکه مردم سخاوتمند و مهمان‌نواز ایران که از فرط پولداری نمی‌دانند چگونه سرریز جیب‌های خودشان‌ را خرج کنند؛ این‌ بار پُرس غذای خود را در کارگاه سد شفارود در گیلان به راکون‌ها می‌دهند.‌

راکون (Procyon lotor) گونه‌ای به شدت مهاجم‌ است. این‌ گونه بومی شمال شرقی آمریکاست که به سایر نقاط جهان منتقل شده است.

گویا در سال هفتاد از طریق تالش آذربایجان وارد گیلان شده و متاسفانه به دلیل کوتاهی محیط زیست در حال تکثیر است.

این فیلم که توسط یکی از دوستانم در سد شفارود گرفته شده است نشان می‌دهد که کارکنان‌ کارگاه سد در حال غذادهی به این مهمان خطرناک هستند.

راکون همه‌چیزخوار است، از میوه و ساقه و ریشه و پوست درختان گرفته تا پرنده و تخم آنها را تغذیه می‌کند.

هرگونه زباله و مواد غذایی زاید را می‌خورد و با وضعیت اسفبار مدیریت زباله در شمال، این گونه بیشتر و بیشتر تکثیر می‌شود.

راکون های گیلان

نماشای گلونی را دنبال کنید

تکثیر راکون و سنبل آبی و کوتاهی‌هایی مکرر در حفاظت از تالاب انزلی نشان می‌دهد که مدیریت محیط زیست شمال بسیار ناموفق است و باید برای آینده آن چاره اندیشی شود.

در جای جای گیلان و مازندران و گلستان گونه‌های مهاجم هر روز بیشتر و بیشتر می‌شوند و ادارت محیط زیست و منابع طبیعی نه تنها برای آنها برنامه‌ای ندارند که بعید نیست همراه آنها نیز باشند.

بر اساس مقاله منتشر شده توسط دکتر آزیتا فراشی، دکتر کابلی و دکتر کرمی از همکارانم در دانشگاه تهران و مشهد در سال ۱۳۹۳، راکون حتی در پناهگاه حیات وحش لوندویل نیز وارد شده است.

آنها تاکید دارند که مردم بومی عملاً هیچ‌گونه اطلاعی از حضور راکون به عنوان یک گونه مهاجم غیر بومی و تهدیدهای آن ندارند.

اما سخن اول و آخر من تاکید بر جو بسیار خطرناکی است که در جامعه بحران زده ما با دادن غذا به حیوانات و کاشت گونه‌های گیاهی خارجی و مهاجم مد شده است.

شاید تا قبل از اینکه من وارد این مسئله شوم نمی‌دانستم تا چه اندازه جامعه ما نه تنها از فقر دانش که از فقر محبت رنج می‌کشد.

من روانشناس و یا جامعه‌شناس نیستم، ولی صحنه‌هایی که می‌بینم علائم بحران جدی اجتماعی است که در اثر از هم گسیختگی اجتماعی، گرایش به تنهایی، خشم و بی‌اعتنایی در روابط و از همه مهمتر حاکمیتی که مردم را هر روز از هم دورتر و بی اعتمادتر می‌کند، در سایه جذابیت‌های فضای مجازی، حماقتی رشد کرده که به تعبیر دوستان «قلب تنوع زیستی ما را نشانه گرفته است».