جشن بهمنگان به مناسبت همنام شدن روز و ماه

در ۲ بهمن ۱۴۰۰ 0

به گزارش گلونی ایرانیان باستان اهمیت ویژه‌ای به گاهشماری و گردش ایام می‌دادند و با یکی شدن نام روز و ماه جشن‌هایی را برگزار می‌کردند.

گاهشماری‌های گوناگونی در ایران باستان رواج داشت.

جشن‌های ایرانی به جشن‌هایی ملی و مردمی گفته می‌شود که دارای ریشه تاریخی ایرانی هستند و از دوران باستان تا به امروز رسیده‌اند.

جشن بهمنگان در روز دوم بهمن ماه و به مناسبت همنام شدن روز و ماه برگزار مى‌گرديد.

اين عيدى بود كه در آن روز طعام مى‌پختند و بهمن سرخ و بهمن زرد بر كاسه‌ها مى‌افشاندند.

بهمن از واژه اوستایی وهومن گرفته شده که با اندیشه نیک، منش نیک و خرد مقدس برابر نهاده شده است.

ایرانیان، دهمین ماه سال و دومین روز از هر ماه را به نام وهومن نامگذاری کرده‌اند و آن را جشن می‌گیرند.

جشن بهمنگان به مناسبت همنام شدن روز و ماه

وهومن یکی از امشاسپندان نزدیک به درگاه اهورامزدا است.

زرتشت برای دریافت پیام‌های اهورایی از وهومن یاری می‌گیرد.

پاسبانی چهارپایان سودمند در عالم جسمانی به این امشاسپند واگذار می‌شود.

از این رو زرتشتیان در جشن بهمنگان یا بهمنجه که در روز بهمن از ماه بهمن واقع می‌شود از کشتار حیوانات سودمند و خوردن گوشت آنان خودداری می‌نمایند و برخی زرتشتیان، پرهیز از خوردن و کشتار را در تمام روزهای بهمن ادامه می‌دهند.

روز دوم آن روز بهمن عید است که برای توافق دو نام آن را بهمنجه نامیده‌اند؛ بهمن نام فرشته موکل بر بهایم است که بشر به آنها برای عمارت زمین و رفع حوایج نیازمند است و مردم پارس در دیگ‌هایی از جمیع دانه‌های مأکول با گوشت غذایی می‌پزند و آن را با شیر خالص می‌خورند و می‌گویند که حافظه را این غذا زیاد می‌کند و این روز را در چیدن گیاهان و کنار رودخانه‌ها و جوی‌ها و روغن گرفتن و تهیه بخور و سوزاندنی‌ها خاصیتی مخصوص است و بر این گمانند که جاماسب وزیر گشتاسب این کارها را در این روز انجام می‌داد و سود این اشیاء در این روز بیشتر از دیگر روزها است.

در روز جشن بهمنگان دوم بهمن ماه طعام می‌پختند و بهمن سرخ و بهمن زرد بر کاسه‌ها می‌افشاندند و تره و ماست و ماهی می‌خوردند.

زرتشتیان در جشن بهمنگان یا بهمنجه از کشتار حیوانات سودمند و خوردن گوشت آنان خودداری می‌کردند و برخی زرتشتیان، تمام روزهای بهمن از خوردن و کشتار خودداری می‌کردند.

در این روز همسایه‌ها هر کدام دانگ خود را برای پختن آش بهمنگان به خانه‌ای که آش در آن پخته می‌شده می‌دادند و همه در پخت این آش سهم داشتند که به آن آش هفت دانه می‌گفتند.