مرز باریک زرد نبودن در خبررسانی حوادث

به گزارش گلونی عصر حاضر، دوران بمباران اطلاعات و اخبار است، مخاطب از طریق کانال‌‌های مختلف در معرض تصاویر و اخبار قرار می‌گیرد و گاهی چنان منابع رسمی و غیر رسمی، آنلاین و آفلاین در هم پیچیده می‌‌شود که فرد فراموش می‌‌کند اولین بار تصویر یک خبر را در کجا دیده است.

همین امر باعث شده است که برخی از قوانین حرفه‌‌ای نوشتن خبر، تیتر زدن و حتی عکاسی خبری، تحت تاثیر عوامل جدیدی چون جذابیت در فضای مجازی قرار بگیرد.

گاهی عطش داشتن لایک و یا بازدیدکننده باعث می‌‌شود که در رقابتی نه چندان درست از عوامل نامتعارف استفاده شود. به عنوان مثال تیترهای زرد، تصاویری با مفهوم جنسی یا خشونت‌‌آمیز که در حالت طبیعی جایگاهی در رسانه‌‌های رسمی خبری ندارد.

گاهی تعجیل در اولین بودن باعث می‌‌شود حریم خصوصی افراد، مورد تجاوز قرار بگیرد و گاهی ذینفعان یک خبر فرصت رضایت دادن در مورد پوشش خبری از خود را نداشته باشند مواردی که در طولانی مدت می‌‌تواند آماتور بودن یک منبع خبری را اثبات کند به هر حال باید تفاوتی میان پوشش خبری یک منبع خبری و یک پیج شخصی در شبکه‌‌های اجتماعی وجود داشته باشد.

زرد نبودن در خبررسانی حوادث

در همه خبرگزاری‌‌ها پروتکل‌‌های مخصوصی برای مسائل مختلف وجود دارد. در پوشش اخبار بحران و خشونت‌آمیز نیز همین مساله دیده می‌‌شود.

شاید محدودیت و عدم تمایل به پوشش برخی از اخبار باعث شده است که کوچکترین خبر در آن زمینه با سرعت بیشتری منتشر شود و چندان کم و کیف آن مشخص نباشد، به عنوان مثال صحنه خشونت‌آمیز یک قتل ناموسی بدون هیچ پروتکل و مقرراتی پخش می‌‌شود و اگر مورد نقد قرار گیرد و یا تخلف به حساب آید در هیاهوی حمایت از آزادی بیان و انتقاد به سانسور خبری گم می‌‌شود.

این در حالی است که همین خبر می‌‌تواند با پوشش مناسب و تحلیل‌های موازی و ارائه گزارش‌‌هایی در زمینه‌های مختلف تبدیل به یک خواسته در افکار عمومی شود و تنها یک خبر زرد در صفحه حوادث نباشد.

پس در این مواقع باید به مرز باریک پوشش خبری شفاف و ماهی‌گیری از پتانسیل احساسی یک خبر توجه کرد اگر خبر یک خشونت خانگی تبدیل به میز گرد، بازخواست از قانونگذار و نیروهای امنیتی و یا نقد فرهنگ یک منطقه نشود و فقط در ترند فضای مجازی با چند هشتگ برای چند روز داغ بماند، یعنی پوشش رسانه‌ای در حد یک جریان سطحی اینترنتی بوده است، مسلما اعتراض به نبود پوشش خبری و یا عدم پاسخ‌‌گویی و شفافیت افراد دخیل در یک مساله حق شهروندی هر فردی است اما نباید این حق با نمایش عریان خشونت بدون هیچ دلیل و تحلیلی مغالطه شود.

اگر رسانه‌ای به علت اطلاع‌رسانی یک امر نابجا مورد توبیخ و تنبیه قرار گیرد این تنبیه مغایر با حق دسترسی ازاد به اطلاعات است اما اگر رسانه‌‌ای به طور مداوم تنها نمایش عریان خشونت بدون پیگیری خبر، تحلیل و عمیق شدن در مساله را داشته باشد حق دیگری را از شهرواندان سلب کرده است و آن حق پرهیز از تماشای خشونت است که باعث تشویش افکار عمومی می‌‌شود.

پس در این هیاهوی اخبار متفاوت مرز باریک میان ارزش خبری و دلایل اطلاع‌رسانی و جذابیت دیده شدن نباید گم و مبهم شود.