چرا طرح احیای ببر مازندران در ایران شکست خورد؟
به گزارش گلونی محمدصادق فرهادی نیا در پستی درباره علت شکست خوردن طرح احیای ببر مازندران، نوشت:
در حالیکه شعله‌های جنگ جهانی دوم اروپا را گرفته بود، باغ وحش مسکو مهمان مهمی از ایران داشت.
از ۱۳۲۰، ببر مازندران در شمال ایران بسیار کمیاب بود، ولی چند ببر مازندران هنوز در باغ وحش‌های اروپایی وجود داشتند.
یکی از آنها، که تا به حال تصویری از آن منتشر نشده بود، ماده ببری بود که از شمال ایران به روسیه برده شده بود (تصویر خبر).
این ببر زیبا، یکسال بعد از حمله هیتلر به روسیه، در سال ۱۹۴۲، یعنی ۱۳۲۱ خودمان، مرد.
حدود ۱۵ سال پیش، روسیه تصمیم به احیای پلنگ ایرانی گرفت. دو پلنگ از ایران گرفتند و دو ببر دادند، ببر سیبری که از لحاظ ژنتیکی نزدیک‌ترین به ببرهای منقرض شده مازندران بودند.
طرح پر هزینه و رویایی احیای ببر توسط سازمان محیط زیست مطرح شد.
واکنش عمومی چه بود؟ طبق معمول مخالفت با ژست روشن فکری!
چرا؟ می‌گفتند این هزینه را برای احیای یوز بگذارید بهتر است. با دو ببر نمی شود جمعیت ببر احیا کرد. حالا فکر کنید ببرها را رها هم کردید، می‌روند سراغ گاو. اصلا برنامه مشخصی ندارد.
حامیان طرح می‌خواستند ببرها را ببرند میانکاله، یکی از زیستگاه‌های تاریخی جانور.
ایده هوشنگ ضیایی از بانیان طرح احیای ببر آن بود که به بهانه بردن ببر بتوانیم میانکاله را از دست اندازی‌ها نجات دهیم، هر چند که ممکن است ببرها را محصور نگه داریم.
از بد روزگار، یکی از ببرها در باغ وحش تهران مرد، به خاطر مشمشه. همه گفتند شما که نمی‌توانید از ببر داخل باغ وحش نگهداری کنید، خوب معلوم است که نمی‌توانید ببر را احیا کنید. ببر و مشمشه شد جوک مجالس و تلویزیون.
خلاصه پروژه خوابید، نه بخاطر اینکه پول نداشت یا سیاسیون نمی‌خواستند، بلکه بخاطر مخالفت طرفداران حیات وحش، ببر دوم هم شد مهمان مادام العمر باغ وحش.
میانکاله از مهمترین زیستگاه‌های پرندگان در ایران است، ولی حتی چنین ویژگی هم سپر محکمی در برابر دست اندازی‌های زیاد به میانکاله نبوده.
هیچگاه این طرح اجرا نشد و نمی‌دانیم اگر ببرها برده شدن بودند، آیا در نجات میانکاله از این وضع می‌توانستند موثر باشند یا نه.
آن روزها که جوانتر بودیم، در برابر هر حرکتی اول مخالفت میکردیم، بعد فکر میکردیم که چرا مخالفت کردیم. امیدوارم نسل جوانتر، اشتباه ما را تکرار نکند و حفاظت را به بهانه حفاظت، در نطفه خفه نکند.
پی‌نوشت: قطعا کسانی که آن روزها از این طرح دفاع می‌کردند، انتظار نداشتند که برای حفظ هر منطقه‌ای باید فنسی ساخت و چند جانور اسیر درون آن قرار داد، بلکه می‌خواستند از حمایت سیاسی موجود به نفع منطقه‌ای مانند میانکاله بهره برداری کنند.
پایان پیام
ایرانی‌ها چه دغدغه‌هایی دارند؟
اینجا را ببینید
