از نیوکمپ تا آزادی؛ بهترین عکس من

از نیوکمپ تا آزادی؛ بهترین عکس من

به گزارش گلونی زنان ایرانی بالاخره به ورزشگاه آزادی رسیدند.

تاریخ حضور زنان در ورزشگاه‌ها و به‌ویژه آزادی تاریخی مفصل است. از استقبال از بازیکنان تیم ملی که توانسته بودند به جام جهانی ۱۹۹۸ صعود کنند تا حضور گروه فیلم‌برداری «آفساید» در جریان بازی ایران و بحرین در مقدماتی جام جهانی ۲۰۰۶ پای برخی زنان به آزادی رسیده بود اما کافی نبود.

در اوایل دهه نود دختران ایرانی بارها خودشان را مانند پسران گریم کردند و به دفعات از ۱۳۹۲ تا ۱۳۹۶ برای دیدن بازی‌های استقلال و پرسپولیس وارد ورزشگاه شدند. برخی بازی را دیدند و به خانه برگشتند و برخی لو رفتند و دستگیر شدند.

در ۳۰ خرداد ۱۳۹۷ هم برخی زنان در ورزشگاه آزادی مسابقه ایران و اسپانیا را از تلویزیون مشاهده کردند.

در ۱۹ آبان ۱۳۹۷ هم برخی دختران برای دیدن فینال لیگ قهرمانان آسیا بین پرسپولیس و کاشیما وارد آزادی شدند.

در شهریور ۱۳۹۸ اتفاق تلخ خودسوزی «سحر خدایاری» رخ داد و افکارعمومی را غمگین کرد و بسیاری از ورزشکاران و سیاست‌مداران و تماشاگران به آن واکنش نشان دادند.

در ۱۸ مهر ۱۳۹۸ زنان برای اولین بار، رسماً به عنوان تماشاگر زن فوتبال به استادیوم آزادی در تهران راه یافتند تا بازی ایران و کامبوج را از نزدیک ببینند.

عاقبت اما در لیگ بیست و دوم زنان به جایگاه اصلی خود رسیدند و در بازی استقلال و مس کرمان در ۳ شهریور ۱۴۰۱ و بازی پرسپولیس و صنعت نفت آبادان در ۹ شهریور ۱۴۰۱ وارد جایگاه خود در ورزشگاه آزادی شدند.

برخی از کسانی که در این دو روز به ورزشگاه آزادی رفته بودند و برای نخستین بار یک مسابقه فوتبال را در ورزشگاهی بزرگ تماشا کردند برای ما از تجربه‌شان نوشته‌اند.

این یادداشت‌ها را در قالب یک پرونده بخوانید.

از نیوکمپ تا آزادی

افسانه زعفرانیه درباره حضور در ورزشگاه نوشت:

«من افسانه هستم چند سال پیش اولین ورود بانوان به ورزشگاه آزادی بود. من به همراه مادر و خواهر و چند تا از دوستان تصمیم گرفتیم بریم ورزشگاه.

اولین حس من از دیدن ورزشگاه آزادی این بود : چرا برات این قدر جذابه؟ تو که نیوکمپ رفتی، اونجا چرا این قدر ذوق نداشتی؟

وقتی به خودم اومدم از تونل رد شدم و جایگاه و دیدم بغض کردم و اشک تو چشم‌هام جمع شد با خودم گفتم: ما چون محدودیت داریم برامون جذابه. اگه سه بار پشت هم اجازه بدن بیایم این جذابیت کمتر می‌شه.

من برای بازی پرسپولیس تصمیم گرفتم برم چون من طرفدار دو آتیشه پرسپولیسم.

و اون روز شاهد اشک‌هایی بودم و شاهد جیغ‌هایی که از فرط خوشحالی بود: وای خدای من، بالاخره به آرزومون رسیدیم.

همه ما دوست داریم تیم مورد علاقه‌مون و از نزدیک تشویق کنیم. این حس قشنگ برای همه است.

تو ورزشگاه هیچ شعار بدی از سمت آقایون نبود و چقدر خوشحال بودم که رعایت کردند. دمشون گرم.

و خیلی از آقایون پست‌های من رو استوری کردن و گفتن بهترین عکس‌های من تو این مدت بوده؛ دیدن لبخندی از من که از صمیم قلبم دارم می‌خندم.

حتی عکس من لحظه‌ای که پرسپولیس گل اول رو می‌زنه هست. جوری می‌پرم بالا که واقعا کسی جلودارم نبود.

و قطعا اگر این محدودیت برداشت بشه و تداوم داشته بدون شک تمام بازی‌های پرسپولیس و بازی‌های حساس رو با دوست‌هام میرم.

خیلی از دوستان من آرزوشونه که تیمشون رو توی ورزشگاه تشویق کنند.

واکنش خانواده و‌ تمام افرادی که عکس‌های من و دیدن حتی طرفدارهای استقلال می‌گفتن اینکه حضور پیدا کردید واقعا برای ما هم لذت بخشه.

آقایون و تمام دوستان خانومم حمایت کردن و آرزو کردن که بقیه افرادی هم که دوست دارند از دفعه‌های بعدی بیان و محدودیت خرید بلیت برداشت بشه که همه بتونن بیان.»

در گلونی درباره فوتبال بیشتر بخوانید

پایان پیام

ایرانی‌ها چه دغدغه‌هایی دارند؟
اینجا را ببینید