من قرمز همسرم آبی، هر دو در ورزشگاه آزادی

من قرمز همسرم آبی، هر دو در ورزشگاه آزادی

به گزارش گلونی زنان ایرانی بالاخره به ورزشگاه آزادی رسیدند.

تاریخ حضور زنان در ورزشگاه‌ها و به‌ویژه آزادی تاریخی مفصل است. از استقبال از بازیکنان تیم ملی که توانسته بودند به جام جهانی ۱۹۹۸ صعود کنند تا حضور گروه فیلم‌برداری «آفساید» در جریان بازی ایران و بحرین در مقدماتی جام جهانی ۲۰۰۶ پای برخی زنان به آزادی رسیده بود اما کافی نبود.

در اوایل دهه نود دختران ایرانی بارها خودشان را مانند پسران گریم کردند و به دفعات از ۱۳۹۲ تا ۱۳۹۶ برای دیدن بازی‌های استقلال و پرسپولیس وارد ورزشگاه شدند. برخی بازی را دیدند و به خانه برگشتند و برخی لو رفتند و دستگیر شدند.

در ۳۰ خرداد ۱۳۹۷ هم برخی زنان در ورزشگاه آزادی مسابقه ایران و اسپانیا را از تلویزیون مشاهده کردند.

در ۱۹ آبان ۱۳۹۷ هم برخی دختران برای دیدن فینال لیگ قهرمانان آسیا بین پرسپولیس و کاشیما وارد آزادی شدند.

در شهریور ۱۳۹۸ اتفاق تلخ خودسوزی «سحر خدایاری» رخ داد و افکارعمومی را غمگین کرد و بسیاری از ورزشکاران و سیاست‌مداران و تماشاگران به آن واکنش نشان دادند.

در ۱۸ مهر ۱۳۹۸ زنان برای اولین بار، رسماً به عنوان تماشاگر زن فوتبال به استادیوم آزادی در تهران راه یافتند تا بازی ایران و کامبوج را از نزدیک ببینند.

عاقبت اما در لیگ بیست و دوم زنان به جایگاه اصلی خود رسیدند و در بازی استقلال و مس کرمان در ۳ شهریور ۱۴۰۱ و بازی پرسپولیس و صنعت نفت آبادان در ۹ شهریور ۱۴۰۱ وارد جایگاه خود در ورزشگاه آزادی شدند.

برخی از کسانی که در این دو روز به ورزشگاه آزادی رفتند و برای نخستین بار یک مسابقه فوتبال را در ورزشگاهی بزرگ تماشا کردند برای ما از تجربه‌شان نوشته‌اند.

این یادداشت‌ها را در قالب یک پرونده بخوانید.

من قرمز همسرم آبی، هر دو در ورزشگاه آزادی

سارا خرم نهاد درباره حضور خودش و همسرش در ورزشگاه نوشت:

چهارشنبه ۹ شهریور ۱۴۰۱ به یکی از ماندگارترین روزهای زندگیم تبدیل شد چون در سی و شش سالگی و پس از سال‌ها حسرت، به لطف سال‌ها استمرار زنان در مطالبه ورود به استادیوم و به لطف فیفا امکان حضور در استادیوم و تشویق تیم محبوبم پرسپولیس رو پیدا کردم.

از ابتدای هفته سایت بلیت فروشی رو چک کردم و پس از اخبار متناقض نهایتا عصر دوشنبه اعلام شد که تنها ۵۰۰ نفر از زنان هوادار اجازه خرید بلیت و حضور در ورزشگاه آزادی را دارند.

از ۸ صبح سه‌شنبه نشستم پای سایت و بالاخره در ساعت ۹:۱۵ موفق شدم ۴ بلیت تهیه کنم. باورم نمی‌شد که این اتفاق افتاده چون متاسفانه تعداد زیادی از دوستانم موفق به تهیه بلیت نشدند.

همسرم که یک استقلالی ۲ آتیشه است هم بلیت جایگاه نفت رو تهیه کرد تا ما رو در این بازی همراهی کنه.

من قرمز همسرم آبی

چهارشنبه ساعت ۱۸:۱۵ و پس از طی یک ترافیک طولانی بالاخره به آزادی رسیدیم. تعداد زیادی از هوادارن زن قرمز پشت درب‌های ورزشگاه بودن و همزمان با ما اتوبوسی از کانون هواداران پرسپولیس هم وارد ورزشگاه شد.

پس از طی چند گیت وارد ورزشگاه شدیم و دیدن این تعداد تماشاگر سرخ در کنار هم خیلی رویایی بود. از کودک ۴-۵ ساله تا زنان ۵۰-۶۰ ساله اونجا حضور داشتن و خوشبختانه از همون ابتدای بازی به تمام زنانی که پشت درب‌های ورزشگاه بودن اجازه ورود به داخل داده شد و حالا حدود ۲هزار زن قرمز برای تشوق تیم محبوبمون در کنار هم بودیم.

از حضور در ورزشگاه بی نهایت خوشحال و هیجان‌زده بودم ولی مدام پیش خودم فکر می‌کردم چرا این همه سال از این حضور محروم بودیم؟

حالا که اومدیم چه اتفاق بدی افتاد؟ چه چیزی به خطر افتاد؟ چرا به خاطر این حق طبیعی سال‌های طولانی زنان زیادی پشت درب‌های ورزشگاه موندن؟ چرا این محرومیت باعث شد سحر خدایاری (دختر آبی) رو از دست بدیم…

متاسفانه بدترین جایگاه ممکن به زنان اختصاص داده شده بود و ما فقط نیمه اول که پشت دروازه نفت بودیم تونستیم بازی تیم‌مون رو ببینیم.

دیدن فوتبال در ورزشگاه تفاوت زیادی با تماشای اون از تلویزیون داره، اونجا می‌تونی دقیق‌تر بازیکنان رو زیر نظر بگیری، من تمام مدت نیمه اول حواسم به بازی لوکادیا بود و با اینکه این بازیکن هنوز آمادگی بدنی خیلی پایینی داره ولی بازیش خیلی خوب بود، تماشای جایگریش، بازی اضافه نکردن با توپ و ضربه فوق‌العاده‌اش هنگام زدن گل اول از نزدیک برای من که عاشق فوتبالم تجربه متفاوتی بود.

یک چیزی که خیلی به چشم میومد این بود که ما تشویق کردن بلد نبودیم و نکته جالب این بود که حتی تماشاگران مرد ما هم این ضعف رو دارن، نه سرودی داریم و نه شعار قشنگی. تمام مدت فقط همه شیپور می‌زنن.

این تجربه برای من خیلی دلچسب بود و باز هم فرصت داشته باشم دوست دارم بازی‌های مهم رو برم و باور دارم که هنوز راهی طولانی در پیش داریم و این مطالبه کماکان ادامه داره تا زمانی که ما زنان هم سهمی برابر با مردان برای حضور در تمامی ورزشگاه‌ها داشته باشیم.

در گلونی درباره فوتبال بیشتر بخوانید

پایان پیام

ایرانی‌ها چه دغدغه‌هایی دارند؟
اینجا را ببینید