شاد بودیم و موج مکزیکی رفتیم

شاد بودیم و موج مکزیکی رفتیم

به گزارش گلونی زنان ایرانی بالاخره به ورزشگاه آزادی رسیدند.

تاریخ حضور زنان در ورزشگاه‌ها و به‌ویژه آزادی تاریخی مفصل است. از استقبال از بازیکنان تیم ملی که توانسته بودند به جام جهانی ۱۹۹۸ صعود کنند تا حضور گروه فیلم‌برداری «آفساید» در جریان بازی ایران و بحرین در مقدماتی جام جهانی ۲۰۰۶ پای برخی زنان به آزادی رسیده بود اما کافی نبود.

در اوایل دهه نود دختران ایرانی بارها خودشان را مانند پسران گریم کردند و به دفعات از ۱۳۹۲ تا ۱۳۹۶ برای دیدن بازی‌های استقلال و پرسپولیس وارد ورزشگاه شدند. برخی بازی را دیدند و به خانه برگشتند و برخی لو رفتند و دستگیر شدند.

در ۳۰ خرداد ۱۳۹۷ هم برخی زنان در ورزشگاه آزادی مسابقه ایران و اسپانیا را از تلویزیون مشاهده کردند.

در ۱۹ آبان ۱۳۹۷ هم برخی دختران برای دیدن فینال لیگ قهرمانان آسیا بین پرسپولیس و کاشیما وارد آزادی شدند.

در شهریور ۱۳۹۸ اتفاق تلخ خودسوزی «سحر خدایاری» رخ داد و افکارعمومی را غمگین کرد و بسیاری از ورزشکاران و سیاست‌مداران و تماشاگران به آن واکنش نشان دادند.

در ۱۸ مهر ۱۳۹۸ زنان برای اولین بار، رسماً به عنوان تماشاگر زن فوتبال به استادیوم آزادی در تهران راه یافتند تا بازی ایران و کامبوج را از نزدیک ببینند.

عاقبت اما در لیگ بیست و دوم زنان به جایگاه اصلی خود رسیدند و در بازی استقلال و مس کرمان در ۳ شهریور ۱۴۰۱ و بازی پرسپولیس و صنعت نفت آبادان در ۹ شهریور ۱۴۰۱ وارد جایگاه خود در ورزشگاه آزادی شدند.

برخی از کسانی که در این دو روز به ورزشگاه آزادی رفتند و برای نخستین بار یک مسابقه فوتبال را در ورزشگاهی بزرگ تماشا کردند برای ما از تجربه‌شان نوشته‌اند.

این یادداشت‌ها را در قالب یک پرونده بخوانید.

لعیا خنجری درباره حضور در ورزشگاه نوشت:

«همه حس عجيبى داشتیم. به چهره‌ها نگاه می‌کردی قند تو دلت آب می‌کرد.

من تنها رفته بودم اما اونجا همه با هم رفیق بودیم و انگار سال‌ها همدیگه رو می‌شناختیم.

فرقش با فوتبال دیدن از تلویزیون این بود که چون جایگاه خانم‌ها پشت دروازه بود خیلی زمین رو نمی‌دیدیم. مثلاً گل دوم رو اولش اصلاً ما خانوما متوجه نشدیم، اما باز هم می‌گفتیم همین هم غنیمته.

شاد بودیم و موج مکزیکی رفتیم، تشویق ایسلندی خیلی جالب بود.

آقایون هیچ حرف زشتی نزدند و اون‌ها هم خوشحال بودند از دیدن ما.

و در آخر بگم حتماً باز هم فرصت بشه میرم. خانواده مخالفتی نداشتند و می‌دونستند آرزوی بچگیمه.»

در گلونی درباره فوتبال بیشتر بخوانید

پایان پیام

ایرانی‌ها چه دغدغه‌هایی دارند؟
اینجا را ببینید