بیانیه انجمن علمی جنگلبانی ایران در خصوص طرح کاشت یک میلیارد نهال
«انجمن علمی جنگلبانی ایران» درباره «طرح کاشت یک میلیارد نهال» بیانیه‌ای صادر کرد. در این بیانیه با اشاره به اینکه درخت داری، از درخت کاری مهمتر است، تاکید کردند که تجربه نشان داده است هر نوع درختکاری بدون تهیه طرح، محکوم به شکست خواهد بود.
این بیانیه همچنین ضمن تاکید بر این نکته که اصل کاشت نهال در جهت کاهش فرسایش خاک، تولید و جذب آب، پالایش آلاینده‌ها، زیبایی منظر، ترسیب کربن و توجه دادن آحاد جامعه و مسئولین ارشد کشور به این سنت قدیمی‌ایرانی، بسیار پسندیده است هشدار داده شده که رویکرد پوپولیستی و شعارگونه بدون پشتوانه علمی آسیب زاست. متن کامل این بیانیه در ادامه منتشر می‌شود.
به گزارش گلونی به نقل از سلامت‌نیوز متن کامل بیانیه «انجمن علمی جنگلبانی ایران» بدین شرح است:
«برنامه ریزی برای حفاظت از رویشگاه‌های جنگلی طبیعی و نیز حفظ، احیا و توسعه جنگل کاری‌های سابق، اولویت مهم تر از نهال کاری در مکان‌های جدید است.
آسیب شناسی و تحلیل طرح‌های بیولوژیک انجام شده و احیا و توسعه جنگل، در هر منطقه رویشی نیازمند تهیه طرح جنگل کاری (با تاکید مدت دار) است که در آن کنترل، پایش و ارزیابی دیده شود. تجربه نشان داده است که هر نوع درختکاری بدون تهیه طرح محکوم به شکست خواهد بود.
انجمن علمی جنگلبانی ایران معتقد است:
اصل کاشت نهال در جهت کاهش فرسایش خاک، تولید و جذب آب، پالایش آلاینده‌ها، زیبایی منظر، ترسیب کربن و توجه دادن آحاد جامعه و مسئولین ارشد کشور به این سنت قدیمی ایرانی، بسیار پسندیده است ولی رویکرد پوپولیستی و شعار گونه بدون پشتوانه علمی و توصیه‌های ذیل آسیب زاست.
۱. مکان یابی مناطق جنگل کاری بر اساس اصول علمی و آمایش منطقه صورت پذیرد و در امر جنگل کاری در رویشگاه‌های جنگلی موجود ابتدا می‌بایست نسبت به حفاظت، احیا و غنی سازی رویشگاه‌ها و در اولویت بعدی نسبت به توسعه جنگل اقدام شود.
۲. بسیاری از نهال‌های کاشته شده قبلی بنا به دلایل مختلف از بین رفته‌اند یا با رشد کم در حال اضمحلا‌ل‌اند. برای نگهداشت نهال‌ها برنامه ریزی اولویت دارد.
درخت‌داری از درختکاری مهمتر است. برای استقرار بهینه نهال‌های غرس شده و کاهش تلفات برنامه و طرح مدون مبتنی بر تجارب گذشته مورد نیاز است.
در انتخاب نوع گونه، متناسب با هر منطقه رویشی از گونه‌ها و اکوتیپ‌های بومی آن منطقه با ملاحظات بوم شناختی و رعایت مراحل توالی و ترجیحا از گونه‌های پیشگام و الگوی کاشت آمیخته استفاده گردد.
۳. حذف چرای دام از عرصه‌های جنگلی و جنگل‌کاری‌ها ضرورتی اجتناب ناپذیر است و در صورت حذف دام بسیاری از رویشگاه‌های جنگلی کشور به سرعت و طبیعی و درصورت بذرکاری از گونه‌های مادری موجود، توانایی بازسازی و احیا را دارا هستند.
از وزارت جهاد کشاورزی که با بی توجهی به حضور چندین میلیون واحد دامی‌در عرصه‌های جنگلی و پشتیبانی و اجرای ناقص از طرح‌های آسیب زایی همچون اسکان دام و علی الخصوص حذف نام جنگل از عنوان سازمان متولی پیشقدم است تقاضا داریم همتی که برای طرح کاشت نهال دارد را برای تعیین تکلیف دام‌های موجود در جنگل به عنوان عامل اصلی جلوگیری از تجدید حیات و استقرار نهال است بگمارد.
۴. در مناطق خشک و نیمه خشک به منظور بالا بردن درصد موفقیت جنگل کاری‌ها حتما از گونه‌های خشکی گرای بومی با مبدا مشخص و ترجیحا مایکوریزدار استفاده گردد.
۵. آب مورد نیاز برای طرح، منابع اعتباری کافی و برنامه ریزی برای تولید این حجم از نهال باید مورد ارزیابی و اهتمام ویژه قرار گیرد. همچنین می‌بایست به مقوله نیاز آبی و ارتباط آن با بیلان آبی حوضه با توجه ویژه به نگاه نقادانه دیگر ذینفعان مورد نظر قرار گیرد.
۶. توجه به مقوله بذرکاری علاوه بر نهالکاری و نیز نهالکاری با استفاده از بذور با اصالت و به دست آمده از محاوط بذرگیری با انجام تیمارهای خاص مقابله با خشکی در نهالستان و ایجاد آمادگی برای کاشت در مناطق خشک و نیمه خشک ضرورت دارد.
۷. پیش‌نیاز اجرای کلیه پروژه‌های بیولوژیک و غیربیولوژیک همانند جنگلداری، مرتع‌داری و آبخیزداری و هر گونه برنامه نهالکاری، تهیه طرح مبتنی بر تعریف اهداف مشخص، برنامه مکانی و زمانی دقیق و همراه با پیوست اجتماعی اقتصادی و ارزیابی محیط زیستی است.
۸. توجه به مقوله مالکیت اراضی و تهدید‌های مربوطه و تمهیدات لازم جهت حفظ مالکیت ملی در نظر گرفته شود تا برنامه‌های درختکاری‌ها با سوء استفاده منجر به تغییرکاربری و تملک اراضی نشود.
جنگلبان، باغبان نیست، بزرگترین نگرانی پیش رو در لوای طرح‌های ملی و تجربه تلخ طرح‌های طوبی، زیتون، کشت در اراضی شیبدار، کشت در زیر آشکوب، با شعارهایی همچون تولید، نهالکاری برای حافظین منابع طبیعی و ثروت‌های عمومی‌ملت ایران زمین خواری و سواستفاده از اراضی ملی است.
۹. استفاده از نتایج فعالیت‌های علمی دانشگاه‌ها، موسسات تحقیقاتی و شرکت‌های دانش بنیان به منظور استقرار بهینه نهال‌های غرس شده.
۱۰. کاهش وابستگی به منابع مالی دولتی در اجرای طرح و تقویت بخش اجتماعی طرح که جلب مشارکت مردمی است. راه اندازی کارزارهایی برای کاشت نهال در دنیا نیز معمول است.
مردمی کردن واقعی طرح با استفاده از ظرفیت دفاتر مرتبط با مشارکت مردم، روابط عمومی و شبکه‌های اجتماعی و فعالین منابع طبیعی و محیط زیست به منظور پیدا نمودن راهکارهای مشارکت مردمی و استفاده از ظرفیت بالای دانش فنی و اجتماعی داخل در کنار تجارب بین المللی پویش مردمی کاشت نهال بسیار سازنده خواهد بود.
۱۱. برای استحصال رطوبت و حفاظت از رطوبت از تدابیر و فناوری‌هایی که در سطح آکادمیک و اجرایی بسیار به آن پرداخته شده و تجارب ارزنده‌ای موجود است، استفاده گردد.
۱۲. حفاظت از عرصه‌های ملی و تامین نیروهای قرقبانی باید به جد در قالب برنامه مدیریت طرح جنگلداری باشد و در سر لوحه کارها قرار گیرد.
سازمان متولی منابع طبیعی کشور به عنوان یک نهاد حاکمیتی در سطوح مختلف با کمبود نیروی انسانی مواجه است و ضرورت دارد جذب کارشناس و قرقبان در برنامه قرار گیرد.
۱۳. برنامه پایش وضعیت جنگل کاری‌ها، نگهداری، واکاری، دوباره کاری و ملاحظات پرورشی آینده نهال‌های کاشته شده و سازمان متولی آن بایستی کاملا مشخص و مدون باشد.
با تجدید احترام
علی بناگر، رییس انجمن علمی جنگلبانی ایران»
پایان پیام
ایرانی‌ها چه دغدغه‌هایی دارند؟
اینجا را ببینید
