کاهش ۸ تا ۱۴ متری عمق کاسپین تا پایان ۱۴۷۸ خورشیدی
به گزارش گلونی نیچر نوشت:
تغییر سطح آب دریای خزر در قرن بیست و یکم با استفاده از ۱۵ مدل اقلیمی پروژه مقایسه مدل های جفت شده ۶ (CMIP6) و سه مسیر مشترک اجتماعی-اقتصادی (SSP) برآورد شده است. پیش بینی می‌شود افزایش تبخیر به طور قابل توجهی بیشتر از افزایش بارش در حوضه آبریز دریای کاسپین باشد که منجر به تراز منفی آب در طول قرن بیست و یکم می‌شود.
تحلیل بهترین مدل که محدودیت‌های مهم مدل مربوط به وضوح فضایی، حساسیت اقلیمی و مساحت سطح دریای کاسپین را حل می‌کند، نشان می‌دهد که کاهش سطح آب ناشی از اقلیم حدود ۸ متر (دامنه بین مدل ها از ۲ تا ۱۵ متر) و ۱۴ متر (دامنه بین مدل ها از ۱۱ تا ۲۱ متر) تا پایان این قرن به ترتیب برای سناریوهای SSP245 و SSP585 رخ خواهد داد. کاهش سطح آب به این مقادیر منجر به خشک شدن کامل حوضه شمالی دریای کاسپین و اثرات نامطلوب بر اکوسیستم‌ها، زیرساخت‌های ساحلی، ناوبری، تنوع زیستی و اقتصاد کل منطقه کاسپین خواهد شد.
در دهه‌های گذشته، ذوب شدن یخچال‌ها و انبساط حرارتی اقیانوس‌ها باعث افزایش قابل توجه سطح آب‌های جهانی شده است. آگاهی سیاسی و عمومی از این موضوع با مطالعات علمی متعدد و گزارش‌های هیئت بین دولتی تغییرات اقلیم (IPCC) افزایش یافته است.
در نتیجه، اقدامات سازگاری در بسیاری از مناطق برای مقابله با مشکل افزایش سطح آب دریا انجام می‌شود. از سوی دیگر، کمبود آگاهی سیاسی و عمومی در مورد کاهش سطح آب دریاهای محصور در خشکی و سیستم‌های دریاچه‌ای در سراسر جهان وجود دارد.
افزایش دما منجر به خشک شدن قاره ها و کوچک شدن شدید دریاچه‌ها در بسیاری از مناطق خواهد شد. حوضه‌های بسته که فاقد خروجی هستند و معمولاً در مناطق آب و هوایی با شرایط خشک تا نیمه خشک قرار دارند، به ویژه در برابر تغییرات اقلیمی آسیب‌پذیر هستند زیرا تراز آب آنها عمدتاً توسط شارهای بارش (P) و تبخیر (E)، تبادلات آب زیرزمینی و ورودی از طریق جریان‌ها و رواناب حفظ می‌شود.
تغییرات کوچک در این شارها در مقیاس بلند مدت می‌تواند بر تعادل حساس تراز آب و در نتیجه سطح دریاچه‌های بسته تأثیر بگذارد.
اختلالات همچنین می‌توانند با فعالیت‌های انسانی مانند موارد مستند دریای خشک شده آرال و دریاچه نمک بزرگ کوچک شوند. از آنجایی که دریای کاسپین بسته در منطقه نیمه خشک قرار دارد و بزرگترین دریاچه جهان با زیست توده منحصر به فرد است، تأثیر تغییرات سطح آب دریای خزر (CSL) بر پنج کشور ساحلی می‌تواند ویرانگرتر از سیستم‌های دریاچه‌های کوچکتر باشد. بنابراین، درک چگونگی رفتار سیستم های دریاچه‌های بزرگ مانند کاسپین در قرن بیست و یکم تحت شرایط گرمایش جهانی مهم است.
کاهش ۸ تا ۱۴ متری عمق کاسپین تا پایان ۱۴۷۸ خورشیدی
دریای کاسپین در دهه ۱۹۳۰ با کاهش شدید ۱.۸ متری سطح آب مواجه شد که تا سال ۱۹۷۷ به آرامی ادامه یافت و در مجموع ۳ متر کاهش یافت. این کاهش سطح آب تا حدی به کاهش بارش در منطقه آبگیر ولگا و تا حدی به فعالیت های گسترده ساخت مخزن در رودخانه ولگا مرتبط بوده است.
پس از این دوره، تا سال ۱۹۹۵ افزایش سطح آب مشاهده شد که به ارتباط هیدروکلیمایی نوسان ال نینو-جنوبگان نسبت داده شد. تغییرات CSL توسط مطالعه ۱۰ از طریق ارتفاع سنجی ماهواره ای کاهش سطح آب را تقریباً ۷ سانتی متر در سال برای دوره ۱۹۹۶-۲۰۱۵ نشان می‌دهد که تقریباً ۱.۵ متر در مجموع است.
این کاهش در سال های اخیر کمی شدیدتر شده و منجر به کاهش ۱۰ سانتی متری در سال بین ۲۰۰۶ و ۲۰۲۱ شده است. کاهش سطح آب باعث خشک شدن حدود ۱۵۰۰۰ کیلومتر مربع از مساحت دریا شده و بخش بزرگی از منطقه ساحلی شمال شرقی را تحت تاثیر قرار داده و آن را از یک توده آبی دائمی به یک توده آبی فصلی تبدیل کرده است. افزایش نرخ تبخیر بر روی دریای خزر نقش غالبی در کوچک شدن اخیر دریاچه ایفا کرده است.
پایان پیام
نقش رودخانه ها در حفاظت از تنوع زیستی ماهیان در دریای کاسپین
