سرانه جنگل در ایران برای هر ایرانی کمتر از میزان جهانی است
جنگل‌های ایران کمتر از یک‌سوم سرانه جهانی
به گزارش گلونی نشست بررسی ابعاد حقوقی و آثار محیط زیستی تبصره ۱ ماده ۳۶ برنامه هفتم توسعه (برداشت درختان شکسته و افتاده) ببا حضور دکتر یاریس مجنونیان، عضو هیئت علمی دانشکده منابع طبیعی دانشگاه تهران و دکتر محمد عواطفی، عضو هیئت علمی دانشکده منابع طبیعی دانشگاه تهران در تهران برگزار شد.
یونس خسروبیگی، دانشجوی حقوق و کنشگر محیط زیست دبیر این نشست بود.
دکتر «محمد عواطفی»، عضو هیئت علمی دانشکده منابع طبیعی دانشگاه تهران، در نشست بررسی ابعاد حقوقی و محیط زیستی تبصره ۱ ماده ۳۶ برنامه هفتم توسعه، با اشاره به وضعیت بحرانی جنگل‌های ایران گفت: «ایران با یازده میلیون هکتار جنگل، تنها هفت درصد مساحت خود را به جنگل اختصاص داده است. این رقم ما را در زمره کشورهای با پوشش جنگلی اندک قرار داده که به آن‌ها “Low Forest Cover Countries” گفته می‌شود. در حالی که سرانه جهانی جنگل حدود ۰.۶ هکتار است، سرانه جنگل برای هر ایرانی کمتر از یک‌سوم این میزان است.»
سخنان دکتر عواطفی:
تفاوت تخریب و جنگل‌زدایی
دکتر عواطفی به تشریح دو مفهوم کلیدی تخریب و جنگل‌زدایی پرداخت. وی اظهار کرد: «تخریب جنگل به معنای کاهش کیفیت جنگل است، به طوری که موجودی چوب سرپا از ۷۵۰ مترمکعب در هر هکتار به ۲۵۰ مترمکعب کاهش یافته است. در مقابل، جنگل‌زدایی به معنای تبدیل اراضی جنگلی به کاربری‌های دیگر نظیر شهر، جاده و زیرساخت است که بازگشت جنگل به چنین مناطقی در کوتاه‌مدت غیرممکن خواهد بود.»
مقایسه جهانی مدیریت جنگل‌ها
این استاد دانشگاه با اشاره به تجربیات جهانی گفت: «کشورهایی مانند انگلستان و ایرلند که پیش‌تر در دسته کشورهای با پوشش کم جنگل قرار داشتند، با مدیریت صحیح از این وضعیت خارج شدند. در مقابل، ایران به دلیل نبود برنامه‌های جامع مدیریت جنگل و سیاست‌های ناپایدار همچنان در وضعیت بحرانی باقی مانده است.»
اهمیت طرح‌های مدیریت جنگل
وی تأکید کرد: «تنها راه نجات جنگل‌های ایران، اجرای طرح‌های مدیریت پایدار است. کشورهای پیشرفته مانند آلمان و فرانسه، تمامی جنگل‌های خود را تحت پوشش چنین طرح‌هایی قرار داده‌اند و نرخ جنگل‌زدایی در آن‌ها به حداقل رسیده است. طرح‌های مدیریت جنگل با ایجاد نظم در بهره‌برداری و حفاظت از منابع، از تخریب و جنگل‌زدایی جلوگیری می‌کنند.»
پیامدهای رهاسازی جنگل‌ها
دکتر عواطفی با هشدار نسبت به پیامدهای رهاسازی جنگل‌ها گفت: «رها کردن جنگل‌ها به معنای افزایش جنگل‌خواری، قاچاق چوب، تبدیل اراضی به زیرساخت‌های ناپایدار و کاهش کیفیت زیست‌محیطی است. این روند منجر به تشدید مشکلاتی نظیر ریزگردها، فرسایش خاک، و کاهش رفاه اجتماعی خواهد شد.»
لزوم مسئولیت‌پذیری و اقدام فوری
وی در پایان خاطرنشان کرد: «ما باید با پذیرش مسئولیت و تقویت طرح‌های مدیریت پایدار، از جنگل‌ها به عنوان سرمایه ملی محافظت کنیم. حفاظت از جنگل‌ها نه تنها ضامن اکوسیستم کشور است، بلکه رفاه اجتماعی و کیفیت زندگی نسل‌های آینده را نیز تضمین می‌کند.»
پایان پیام
دیگر سخنرانی‌های این نشست را اینجا بشنوید و بخوانید
