راکون مهمان ناخوانده جنگلهای شمال
راکون گونه بومی ایران نیست. نخستین بار در سال ۱۳۷۰ در یکی از روستاهای اسالم واقع در استان گیلان دیده شد. راکون مهمان ناخوانده جنگلهای شمال.
راکون گونه بومی ایران نیست. نخستین بار در سال ۱۳۷۰ در یکی از روستاهای اسالم واقع در استان گیلان دیده شد. راکون مهمان ناخوانده جنگلهای شمال.
در اکثر مناطق کوهستانی رشته کوههای البرز و زاگرس و همچنین جنگلهای خزر و ارسباران پراکندگی دارد و نسبتا کمیاب است. خرس قهوه ای نماد طبیعت ایران است.
رنگ بدن سیاه بوده و نور سفید رنگی از بالای چشمها تا انتهای دم امتداد دارد رنگ نوار پشت بدن با افزایش سن به تیرگی می گراید. رودک (گورکن) عسل خوار.
مخفیزی و شب فعال بوده ولی ممکن است گاهی در روز برای آفتاب گرفتن یا شکار از لانه خارج شود. رودک یا گورکن مهره داری همه چیزخوار است.
پوزه کوتاه و گوشهای به نسبت بزرگ با انتهای سفید رنگ دارد. موهای بدن کوتاه ولی روی دم بلندتر است. زرده بر پستاندار کوچک و کمیاب.
بسیار پر جنب و جوش است و در تمام ساعات شبانه روز دیده میشود. راسو به راحتی از درخت بالا میرود. کوچکترین گوشتخوار ایران است.
سمور جنگلی معمولا تکزی است و به طور عمده شب یا غروب آفتاب به فعالیت میپردازد. از سمور سنگی بزرگتر بوده و لکه زرد رنگی زیر گلویش دارد.
پشت بدن جوانها موهای خاکستری وجود دارد. انواع غذاهای گیاهی به ویژه میوهها نیز بخشی از رژیم غذایی تابستانه سمور سنگی را تشکیل میدهد.
زیر بدن شنگ هندی کمی روشنتر از بالای بدن است. نیمه انتهایی دم پهن و پارو مانند است، در صورتی که در شنگ معمولی کاملا استوانهای است.