امیر حسین قیاسی و راه درازی که در پیش دارد
امیر حسین قیاسی همانطور که خودش هم گفت اول راه است. البته او نشان داد در همین ابتدای راه هم از بقیه شرکتکنندهها بهتر بوده است.
امیر حسین قیاسی همانطور که خودش هم گفت اول راه است. البته او نشان داد در همین ابتدای راه هم از بقیه شرکتکنندهها بهتر بوده است.
چنین برنامهای اتفاقا کیفیت را پس میزند. خنداننده شو اتفاقا جای گریه کردن وحید رحیمیان است. یعنی آیت بی غم را پس میزند و رحیمیان را با اشکهایش نگه میدارد.
اگرچه شرکتکنندگان خنداننده شو برای خنداندن مخاطبها ناموفق عمل میکنند، اما درعوض، برخی از نظرات مربیها بهقدر کافی خندهدار است.
علی صبوری با نوع متنهایش نشان داده که فقط آمده بخندد و بخنداند. او نمیخواهد مخاطب را به فکر فرو ببرد. صبوری بعد از اجرایش گفت «خنده را گرفتم». گویا برگ برنده او همین است و بس.
امیر حسین قیاسی در دومین استندآپ خود فقر را سوژه کرده. سوژهای که در عین خشک بودن، میتواند فانتزیهای هیجانانگیزی هم داشتهباشد.
مهسا آقادادی از متن خوب با اشارات درست استفاده کرد و علاوه بر نقد یک رفتار جامعه، از مخاطب خود خنده نیز گرفت.
لهجه در اجرای سهیل غلامرضاپور سوار بر متن است. مشکل اصلی اجرا پرش آن و هندل کردن چند داستان موازی و استفاده از شوخیهای توئیتری مثل شوخی شوهر عمهای است.
در نهایت، صداقت در اجرا، استندآپ آیت بی غم را به مفهوم کمدی فاخر، نزدیکتر ساخت و توانست توجه مخاطب فرهیخته را به خود جلب کند.
خوشحالیم که دستکم آقای دژآهنگ نقد ما را درباره خنداننده شو تا حد زیادی به جا دانسته است. از ایشان ممنونیم و یقین داریم که این روحیه نقدپذیری باعث موفقیت ایشان در آینده خواهد بود.