پایگاه خبری گلونی، نگار فیض آبادی: علی صبوری دومین شرکت‌کننده از گروه فرهاد آئیش بود که در شب آخر مرحله اول، استندآپش را با خاطره‌گویی پیش برد. او بدون استرس شروع کرد و با آمادگی هم جلو رفت.
استندآپ کمدی علی صبوری
استفاده از تکرار
صبوری، از قاعده تکرار به‌عنوان یکی از فنون شوخی‌سازی استفاده کرد. او با تکرار کلمات این‌وآن که با بازی و حرکات دست هم نشان داده شد، کار را ادامه داد و با همین تکرار هم چندین بار باعث خنده مخاطبان شد. به‌هرحال ابزار تکرار، در خدمت خاطره‌گویی‌اش بود و ردی از نقد اجتماعی از در کار او وجود نداشت.
سوژه‌هایی که هرگز انتخاب نمی‌شوند
هوشمندی کمدین است اگر بتواند از استدلال‌های بی‌ربط (یا به قول اشکان خطیبی، چرت‌وپرت گویی‌های هدفمند) برای طرح مسائل اجتماعی استفاده کند که البته صبوری این کار را نکرد.
در‌کل، این سؤال مطرح می‌شود که چرا کسی که اکت خوبی دارد، مسلط اجرا می‌کند و حین اجرا، خودش هم از کارش لذت می‌برد، معضلات اجتماعی را به‌عنوان سوژه کارش انتخاب نمی‌کند و به سراغ روایت‌هایی می‌رود که در آن، «زن پولدار» باید سوژه باشد؟ آیا باید به جمله صبوری که گفت: «بهتره دنبال تیزوبزها نرم» (که درباره زن‌ها گفته شد)، خندید؟
استفاده از غافلگیری
او چندین بار از قاعده غافلگیری استفاده کرد و همین موضوع، شلیک خنده مخاطبان را به همراه داشت. بنابراین یکی از نقاط قوت او غافلگیر کردن تماشاگران بود.
خنده بدون تفکر
شاید بشود گفت بار اصلی هیجان و خنده در استندآپ این شرکت‌کننده، به عهده خود او بود.
صبوری با قهقهه‌هایش که شاید بیشتر آنها تعمدی بودند، سعی کرد هیجان را به فضای اجرایش تزریق کند. اینکه کمدین بتواند مخاطب‌ها را به وجد بیاورد می‌تواند یک امتیاز محسوب شود اما چرا و چگونه‌اش مهم است.
اگر تمام تکیه کمدین، خنداندن مخاطب از طریق سرایت خنده خودش به دیگران باشد، معلوم است یک جای کار می‌لنگد و متن، آنقدر قوی نیست که باعث خنده شود. به‌طور‌کلی، او در خنداندن مخاطب‌ها موفق بود. اما هرگز آنها را به فکر فرونمی‌برد. زیرا خود علی صبوری هم با این قصد به روی صحنه نیامده بود.
پایان پیام
