پایگاه خبری گلونی، احسان بهرام‌غفاری: تعریف «بین‌الملل» بر کسی پوشیده نیست و طبعا هر کسی معنای آن را می‌داند. وقتی می‌گوییم جشنواره بین‌المللی، یعنی این‌که عده‌ای خارج از مرزهای یک کشور به آن کشور آمده و محصول خود را برای داوری و سنجش پیش روی بگذارند. در تمامی دوره‌های جشنواره، به جز موارد خاص، تقریبا هیچ‌گاه این جشنواره بین‌المللی نبوده و تنها به نمایش فیلم‌های بین‌المللی بسنده کرده است. صرف حضور چند کارگردان خارجی که عموما هم از خاورمیانه هستند و همسایه‌های کشور، عنوان «بین‌المللی» را به جشنواره‌ای نمی‌دهد. اگر بخواهیم نیمه پر لیوان را هم نگاه کنیم، ابدا فیلم‌های شرکت‌کننده، فیلم‌های خوبی نیستند و علیرغم داشتن کارگردانان و فیلم‌های بسیار خوب کشورهای همسایه، معمولا درجه دوها و سه‌های این کشورها در کشور ما حضور پیدا کرده و بعد هم هیچ! یعنی شما خبری از کارگردان یا تهیه‌کننده‌ای که در بخش بین‌المللی جشنواره ما جایزه دریافت کرده، در هیچ جا پیدا نمی‌کنید. طرف هم بعید نیست که دیگر فیلم نسازد یا اصلا شغلش چیز دیگری باشد!
وقتی واژه پرطمطراق «بین‌المللی» را به چیزی اضافه می‌کنید، اولین انتظار شنیدن و دیدن نام‌های بین‌المللی است. یعنی مثلا اگر در دورترین شهر کشور، نام وودی آلن یا لئوناردو دی‌کاپریو را ببرید، دست کم از هر صد نفر، نود نفر می‌دانند شما درباره که و چه صحبت می‌کنید. اما نگاه کنید به نام‌های جایزه گرفته و یا شرکت‌کرده در جشنواره خودمان، کدام‌شان شناخته شده هستند؟! کدام‌شان را می‌شود پیگیری کرد یا اطلاعاتی ازشان بدست آورد؟! اصلا کدام‌شان در سایر کشورها هم به نام فیلمساز شناخته شده‌اند؟!
طبعا وقتی اطلاعاتی هم در دسترس نباشد، پس از جشنواره هر مجله یا روزنامه‌ای را ورق بزنید، امکان ندارد اسمی یا مشخصاتی از شرکت‌کنندگان خارجی جشنواره‌مان پیدا کنید، زیرا آن‌ها گمنامان هستند و گمنامان هم معمولا اطلاعاتی ازشان در دسترس نیست که حتی بخواهند برای رسانه‌های ما هم جدی باشند و چند صفحه‌ای درباره آن‌ها نوشته و یا نقدی بر کارشان بشود.
اکثر شرکت‌کنندگان بخش بین‌الملل جشنواره ما، مدیران تلویزیونی یا خبرنگارانی هستند که برای خالی نبودن عریضه فیلم هم ساخته‌اند و چون در کشور خودشان و جاهای دیگر شامل لطف نشده‌اند، جشنواره فیلم فجر ما را محل خوبی برای دیده شدن‌شان می‌دانند. خصوصا وقتی اشراف به نقطه ضعف ما ایرانیان در مهمان‌نوازی را هم شنیده و از نزدیک هم شامل این لطف بی‌کران اصحاب جشنواره می‌شوند. یعنی طرف در کشور خودش، اصلا آدم مطرحی نیست، اما در کشور ما چنان به او می‌رسند و برایش پپسی باز می‌کنند که طرف واقعا فکر می‌کند برای خودش کسی است و واقعا فیلمساز است! احتمالا برای خالی نبودن عریضه، سیمرغی هم زیر بغل طرف زده و چند دلاری هم به او می‌دهند که طرف وقتی به موزامبیک، کامبوج، جیبوتی و کشورهای مشابه بازگشت، سیمرغ را درون بوفه منزلش بگذارد و دلارها را خرج زندگی‌اش کند!
پس بیاییم نام جشنواره را تغییر بدهیم تا بیش از این مایه شرمندگی فردوسی و دهخدا نشویم! مثلا نامش را بگذاریم: جشنواره فیلم فجر و نمایش فیلم‌های گمنامان همسایه و فقیران آفریقایی، برای خالی نبودن عریضه!
پایان پیام
