محوطه تازه کشف شده بَندِپی نوشهر از منظر ابعاد و همچنین از نظر تعداد دست افزارهای سنگی ازجمله بزرگترین محوطه‌های گزارش شده و نخستین مدرک از حضور انسان عصر پارینه سنگی میانی (نئاندرتال) در این بخش از جغرافیای ایران است.
به گزارش پایگاه خبری گلونی، حامد وحدتی‌نسب سرپرست هیئت باستان‌شناسی گفت: پیش ازاین تنها دربخش‌های کوهستانی جنوب شرق دریای مازندران، درمحوطه کیارام دراستان گلستان، مواد فرهنگی منتسب به انسان نئاندرتال شناسایی شده بود که این امر مربوط به بیش از شش دهه پیش و توسط باستان‌شناسان انگلیسی انجام گرفته بود.
وی افزود: درخردادماه سال جاری فاطمه شجاعی‌فر یکی از دانشجویان کارشناسی ارشد باستان‌شناسی مؤسسه آموزشی مارلیک نوشهر به طور تصادفی به تجمعی از دست‌افزارهای سنگی روی سطح در کوهستان مشرف به منطقه بَندِپی در شهرستان نوشهر برخورد کرد.
این باستان‌شناس گفت: درپی این مشاهده اولیه، بازدیدی کوتاه از محوطه به همراه محمد قمری فتیده یکی اساتید رشته باستان‌شناسی دانشگاه مازندران انجام دادیم.
وی تصریح کرد: پس از مشاهده فراوانی چشمگیر دست‌افزارهای روی سطح و همچنین با توجه به فعالیت‌های راه‌سازی در جنب محوطه، مراتب به اطلاع پژوهشکده باستان‌شناسی رسید و پس از اخذ مجوزهای لازم عملیات بررسی و شناسایی محوطه با همراهی کوروش روستایی از پژوهشکده باستان‌شناسی شروع شد.
وحدتی‌نسب گفت: با توجه به این نکته که این نخستین گزارش از یافت‌شدن محوطه‌ای پارینه سنگی از یال‌های شمالی البرز مرکزی بود، گروه سعی کرد تا ظرف مدت یک هفته به شناسایی گستره‌ی پراکنش یافته‌های سطحی محوطه بَندِپی بپردازد.
وی افزود: براساس مشاهدات، پراکنش دست‌افزارهای سنگی بسیار فراتر از ابعاد تخمینی اولیه بوده و محدوده‌ای به وسعت چندین کیلومتر مربع دربخش‌های مختلف کوهستان مشرف به شهرستان نوشهر را دربرگرفته است.
این باستان‌شناس با اشاره به اهمیت ویژه تعداد دست‌افزارهای سنگی یافت شده گفت: تخمین‌های کارشناسی حاکی از وجود بیش از صدها هزار قطعه دست افزارسنگی در محوطه است.
وی افزود: مطالعات ابتدایی درباره ریخت‌شناسی و فن‌آوری دست‌افزارهای سنگی نشان داده که بیشتر دست افزارها منتسب به دوره پارینه سنگی میانی (بازه زمانی بین ۲۵۰ تا ۴۰ هزار سال پیش) است، یعنی دوره‌ای که از آن به‌نام عصر انسان نئاندرتال نیز یاد می‌شود. همچنین، بخش خاص و مجزایی از محوطه دارای مواد فرهنگی منتسب به انسان هوشمند و دوره پارینه سنگی جدید (بازه زمانی ۴۰ تا ۱۸ هزار سال پیش) است.
این باستان‌شناس که سالیان متمادی در محوطه عظیم پارینه سنگی دیگر ایران (میرک در جنوب سمنان) فعالیت داشته، معتقد است که دسترسی آسان به مواد خام ابزارسازی، فراوانی منابع آبی و غذایی و همچنین ثبات نسبی اقلیمی از جمله دلایلی است که منجر به شکل‌گیری چنین استقرار گسترده‌ای در محوطه بَندِپی در سالیان متمادی شده است.
پایان پیام
