نمایش روشان و مظلومیت هنرمندان خرم‌آبادی
نمایش روشان و مظلومیت هنرمندان خرم‌آبادی
پایگاه خبری گلونی: شب گذشته پس از سال‌ها به‌دیدن یک تئاتر در خرم‌آباد رفتم. دعوت یکی از بازیگران این تئاتر باعث شد شب جمعه خود را صرف دیدن این تئاتر کنم. طبق سابقه‌ای که از سال‌ها قبل داشتم، انتظار زیادی از این نمایش نداشتم و صرف یک تفریح فرهنگی! پا به سالن نمایش گذاشتم. تئاتری به نام روشان به نویسندگی سیاوش پاکراه و کارگردانی علی پوراحمدیان.
داستان از جایی شروع شد که چراغ‌های سالن خاموش شد.
پزشکی که حالا تبدیل به بیمار روانی شده است، در یک فلش‌بک به زمان جنگ ۸ ساله و در منطقه‌ای کردنشین، داستان یک مثلث عشقی که خودش یکی از اضلاع آن بوده را برای روانپزشک خود تعریف می‌کند. قهرمان داستان اسیری‌است که در عین عاشقی و دلبستگی به دختری به نام روشان، از عشق خود می‌گذرد چون هدف بزرگتری را دنبال می‌کند و در این راه جان خود را از دست می‌دهد. در نقطه مقابل پزشکی است که از مرگ رفیق و همرزم خود پلی برای رسیدن به معشوق می‌سازد و این تقابلِ صداقت و دروغ است که داستان را پیش می‌برد.
نمایش روشان و مظلومیت هنرمندان خرم‌آبادی
بازیگران جوان نمایش روشان حرفه‌ای و با اعتماد به نفس، نقش‌های خود را بازی می‌کردند. قدرت بازیگری و انسجام کار مرا در عین بهت‌زدگی، ذوق‌زده هم کرد. در طول اجرا با خود فکر می‌کردم آیا در این سال‌ها که در خرم‌آباد تئاتری ندیده‌ام باز هم چنین اجراهایی بوده یا این یکی اتفاقی‌ست. ولی یاد یک غافلگیری دیگر افتادم. چند سال پیش در یک کنسرت موسیقی لری در خرم‌آباد سرنا و کمانچه‌نوازی دو جوان، من را از لذت و هیجان لبریز کرده بودند. البته حالا این دو نوازنده جزو استادان این سازها هستند.
مطمئن شدم این من بوده‌ام که خود را از دیدن و شنیدن نمایش‌ها و نواهای هنرمندان بومی خود محروم کرده‌ام. این دیار پر از استعدادهای نابی است که حتی در شهر خود نیز گمنام هستند. برای ما همیشه مرغ همسایه غاز است.
شاید برای همین طرز فکر است که در مراسم‌های شادی خود بیشتر از اینکه موسیقی لری مجلس‌گردان ما باشد، آهنگ‌های کردی و فارسی و حتی بندری نواخته می‌شود.
همیشه از کمبود امکانات فرهنگی و هنری در خرم‌آباد می‌نالیم و حسرت فرهنگ‌سراها و سالن‌های نمایش و کنسرت شهرهای بزرگ را می‌خوریم، اما غافلیم که با همین امکانات ناچیز کسانی هستند که با استفاده از استعداد و پشتکار فراوان آثار قابل‌توجهی ارائه می‌کنند.
وضعیت سخت‌افزار فرهنگی در خرم‌آباد بسیار اسفناک است و کسی نمی‌تواند منکر عقب‌ماندگی این شهر باشد، ولی نالیدن و نق‌زدن از وضعیت موجود و ایجاد فضای یاس و ناامیدی هم دردی را از دوا نمی‌کند. باید از همین داشته‌های اندک خود کمال استفاده را بکنیم و سعی کنیم اگر امکانات ارتباط جمعی در اختیار ماست گروه‌ها و شخصیت‌های هنری و فرهنگی خود را حمایت کنیم.
بلیت کنسرت فلان خواننده موسیقی پاپ مرکزنشین که به جرات می‌شود گفت خودش هم نمی‌داند دقیقا چه می‌گوید و چه می‌نوازد در یک روز نایاب می‌شود و یک صندلی خالی نمی‌ماند ولی گروه‌های موسیقی و تئاتر خرم‌آبادی باید سالن محل اجرای خود را با خواهش از اقوام و آشنایان و گاهی بدون بلیت‌فروشی پر کنند.
هنرمندان خرم‌آباد مانند «شوان» در نمایشنامه روشان، سیاوش‌وار از آتش سختی‌ها می‌گذرند و برای ادامه راه خود نیاز به توجه و دیده‌شدن دارند.
نمایش روشان
روشان
این نمایش تولید مشترک دانشگاه لرستان ، انجمن هنرهای نمایشی استان لرستان و حوزه هنری استان لرستان است.
نویسنده: سیاوش پاکراه
کارگردان: علی پور احمدیان
بازیگران به ترتیب ورود به صحنه:
علی پوراحمدیان
حسن شیخ حسینی
نسیم وفایی
پیمان پورخداداد
مهراد محمدیان
دستیار کارگردان: محمد نورالدینی، مهراد محمدیان
طراح صحنه: امیرحسین اکبرزاده
طراح لباس: ندا تمیمی
برنامه ریز و مدیر اجرایی: احمد احسانپور
مشاور کارگردان: میلاد فرج زاده
دستیار طراح صحنه: فرشید عزیزپور
مدیر صحنه: فاطمه موسیوند
دستیار صحنه: ستایش دامن افشان
عکاس و منشی صحنه: نیوشا نسیم پور
ساخت افکت و انتخاب موسیقی: پیام غلامی
اجرای نور: امیرحسین بازگیر
ساخت دکور: گروه معماری هنر (مهندس امین رستگار)
طراح پوستر و بروشور: هومن مرادی
سرپرست گروه بازیساز: مهراد محمدیان
گروه بازیساز ( به ترتیب حروف الفبا ):
امیر احمدپور
کاووس حجاریان
امیر ظهرابی
محمد عبدشاهی
اهورا فرامرزیان
پیام وفایی
پایان پیام
گزارش‌گر: محمد پورخداداد
عکاس: امیر هاشمی
کد خبر : 26521 ساعت خبر : 6:36 ب.ظ
ممنون و سپاسگزارم. انشالله که راضی بودین و مزبان خوبی بوده باشیم. و باز هم ممنون که از هنر مظلوم تئاتر حمایت میکنین