یک خاور تراکت

به گزارش پایگاه خبری گلونی به نقل از روزنامه‌ی وقایع‌تهرانیه، چند سالی می‌شود که شغلی به نام «تراکت پخش کنی» ایجاد شده و ما روزانه چندصد نفر را در جای‌جایِ شهر می‌بینم که در حال توزیع تراکت‌های تبلیغاتی هستند. خبرنگار وقایع‌تهرانیه، که هر بار از خانه خارج می‌شود با دو گونی تراکت به خانه بازمی‌گردد، گزارش زیر را در مورد این شغل و حواشی آن تهیه کرده است.
راننده‌ی یک نیسان آبی به خبرنگار ما گفت: بنده کارمند یک اداره‌ی دولتی هستم. چندین سال پش یک پراید داشتم و با آن به اداره می‌رفتم. اما کم‌کم متوجه شدم تراکت‌هایی که در خیابان به من می‌دهند، درون پراید جا نمی‌گیرد. از این رو اقدام به خرید این نیسان کردم. روزبه‌روز تعداد تراکت‌ پخش‌کن‌ها و تراکت‌ها افزایش پیدا می‌کند. الآن دو-سه روز است که دنبال یک خاورِ گوجه‌ای می‌گردم تا شاید راحت‌تر به اداره تردد کنم.
یکی از مسافران مترو در حالی که دو متر شلنگ در دست داشت به خبرنگار وقایع‌تهرانیه گفت: محل کار من در میدان انقلاب است. زمانی که از متروی خیابان انقلاب خارج می‌شوم، باید شیرجه بزنم در استخرِ تراکت و کاغذ. از آن جایی هم که شنا کردن در کاغذ و تراکت سخت است و نفس آدم بند می‌آید، مجبورم از طریق این شلنگ تنفس کنم تا به اداره برسم. خودم بارها با چشمان خودم مایکل فلپس ( قهرمان چندین دوره شنای المپیک) را دیدم که در میدان انقلاب تمرین می‌کند. او حد فاصل بین ۱۲ فروردین و وصال شیرازی را در ۵ دقیقه طی می‌کند. این در حالی است که شناگرهای خودمان همین متراژ را در ۲۰ دقیقه می‌پیمایند.
یکی ار کارشناس‌های معروف محیط زیست در مقاله‌ای نوشته بود که برای تولید هر تُن کاغذ باید ۱۵ اصله درخت قطع شود. یکی دیگر از کارشناسان محیط زیست این آمار را ۱۷ درخت و یکی دیگر ۱۴ درخت ذکر کرده‌اند. نظرات این کارشناسان با هم فرق نمی‌کند، هیکلِ درخت‌ها با هم فرق می‌کند. حتا یکی از کارشناسان در نشستی عنوان کرده بود: برای تولید هر تُن کاغذ، ۲۰ اصله درخت باید قطع شود. ۱۷ اصله برای کارخانه‌ی کاغذ، یک اصله برای جوجه‌کبابِ مدیران شرکت قطع‌کننده، یک اصله برای زغال قلیان کارگران قطع‌کننده و یک اصله هم برای شیرینی بچه‌ها.
شغل تراکت‌ پخش‌کنی، شغل شریفی است. همین که جوانی حاضر می‌شود ساعت‌ها سرپا بایستد تا حقوق ناچیزی را دریافت کند و سراغ کارهای غیرقانونی و خلاف نمی‌رود، باید بر دستانش بوسه زد. این گزارش هرگز قصد ندارد اندک جسارتی به صاحبان این شغل کند. روی این گزارش با شرکت‌ها، سازمان‌ها و ارگان‌هایی است که به جای تولید محصولی مرغوب و ارائه‌ی خدماتی مطلوب، اقدام به پخش میلیون‌ها تراکت می‌کنند. تراکت‌هایی که همان شب درون جوی‌ها و سطل‌های زباله دیده می‌شوند و عرق‌های فراوانی برای جمع کردن آن‌ها ریخته می‌شود.
در پایان از شما مخاطب گرامی درخواست می‌کنیم، هنگامی که یک تراکت پخش‌کن تراکتی را به شما تعارف کرد، همچون ملکه‌ی اسپانیا با غرور از کنار او عبور نکنید. با یک لبخند تراکت را از او بگیرید تا چند لحظه زودتر کارش تمام شود و نزد خانواده‌اش بازگردد. برای کار خیر نیاز نیست حتماً و فقط مدرسه بسازیم!

پایان پیام

گزارش‌گر: محسن فراهانی