مهدویان: بیش از حد احساساتی شدم
جشنواره سیوپنجم فیلم فجر نیز با تمام حواشی و انتقادها و تمجیدهایش به کار خود پایان داد. «ماجرای نیمروز» محمدحسین مهدویان با دریافت پنج سیمرغ، رکورد دار سیوپنجمین جشنواره فجر شد و بیشترین جوایز را در رقابت با سایر فیلم‌ها به خود اختصاص داد.
به گزارش پایگاه خبری گلونی به نقل از شرق، محمدحسین مهدویان به اهمیت فیلم‌سازی در دوره تاریخی معاصر اشاره و توضیح داد: «به نظرم تاریخ هر مملکتی از اعصار تا امروز قطعا روی زندگی امروز ما تأثیر داشته و هرچه این تاریخ نزدیک‌تر و معاصرتر می‌شود، تأثیراتش در زندگی بیشتر می‌شود. خیلی از موضوعاتی که امروز درباره‌اش صحبت می‌کنیم، ریشه در وقایع تاریخی دارد؛ به‌ویژه تاریخ معاصر که خیلی‌هایشان مهم است. مباحث مختلفی در عرصه سیاست، اقتصاد، موضوعات اجتماعی امروز گریبان‌گیر ماست و ریشه بخش زیادی از آن‌ها در تاریخ ماست؛ ما ملتی هستیم که خیلی کم می‌خوانیم و خواندن تاریخ اصلا در اولویت‌مان نیست. درحالی‌که تاریخ تجربه بی‌نظیری از زندگی افراد مختلف در دوران‌های مختلف است. تجربه‌ای که ممکن است در طول یک عمر خودت نتوانی تجربه کنی. از نوجوانی به تاریخ به‌ویژه به تاریخ معاصر علاقه داشتم. فیلم‌های تاریخی را هم دوست داشتم. الان هم دوست دارم تاریخ را روایت کنم نه اینکه تحلیل کنم و به جزئیات کم‌اهمیت بپردازم، بلکه تصویری از زندگی مردم در دوره‌های مختلف تاریخی ارائه دهم.»
در بخش دیگری از این گفت‌و‌گو، مهدویان به تفاوت لحن میان دو فیلم «ماجرای نیمروز» و «ایستاده در غبار» اشاره کرد:«میان این دو فیلم تفاوت لحن وجود دارد. اینجا وضعیت نمایشی که بر فیلم حاکم است اهمیتش برایم بیشتر از رخدادهاست. وقتی فضای آن سال‌ها را می‌بینم، یک التهاب و وحشت در فضا حاکم است. به‌اضافه اینکه یک خشونت در زندگی مردم جریان دارد که برای من مهم‌ترین چیزهاست. من دنبال تحلیل و فهمیدن انگیزه آدم‌ها نیستم. دنبال این نیستم که بدانم قبل و بعدش چه بوده. می‌خواهم مستقیم به آن کانسپت بپردازم. درواقع التهاب ناشی از وحشت و خشونت و به نظرم به‌عنوان یک فیلم این یکی از مهم‌ترین تصمیماتی است که فیلم‌ساز باید بگیرد. فیلم‌های تاریخی ما تحلیل‌گرا هستند چون جامعه ما خیلی تحلیل‌زده و تا حد زیادی سیاست‌زده است. همه می‌خواهند دنبال انگیزه‌ها و تأملات و تفکرات و ریشه‌های فکری باشند. من به‌عنوان فیلم‌ساز به نظرم آمد التهاب حاکم بر جامعه چیزی است که در تاریخ از آن غفلت می‌شود؛ یعنی احساس آدم‌ها.»
مهدویان: بیش از حد احساساتی شدم
مهدویان همچنین درباره شخصیت‌پردازی در فیلم‌هایش گفت: «سعی می‌کنم به آدم‌ها خیلی واقعی بپردازم. دوست دارم آدم‌های فیلمم نمایشی نباشند و در یک قدمی آدم‌های واقعی باشند. حتی اگر شعار هم می‌دهند شعارشان اندازه دهانشان باشد. یعنی شما اول این آدم را باور کنید و بعد بگویید خب شعار هم می‌دهد. شخصیت فیلم هم می‌تواند ایدئولوژی داشته باشد نه اینکه ایدئولوژی فیلم‌ساز در دهان شخصیت باشد و بخواهد آن‌ها را فریاد بزند. از خودش حرف بزند و تماشاگر باورش کند. در این صورت تماشاگر به شخصیت دل می‌سپرد.»
این کارگردان به دقتی که در جزییات صحنه برای نمایش حال و هوای دهه ۶۰ وجود داشت اشاره کرد: «این‌ها با سختی به دست می‌آید. خیابان دهه ۶٠ را درست‌کردن کار راحتی نیست و اینکه بتوانی جایی را پیدا کنی که ماشین‌ها و آدم‌ها را بیاوری. بیشترین تعداد ماشینی که در صحنه استفاده کردیم، ٢۵ ماشین بوده اما پروژه‌هایی هستند که این امکان را دارند که از ۵٠ ماشین در ١٠ روز استفاده کنند. کلکسیونرهایی هستند که به سینما خدمات می‌دهند اما مساله این است که در سبک بصری درست استفاده شود و شما باور کنید که مثلا ژیان را از یک کلکسیونر نگرفته‌اند. در سبک روایی و بصری درست است که شما باور می‌کنید خیابان مربوط به دهه ۶٠ است و مهم نیست که از چند ژیان استفاده کرده‌ایم. مهم است تماشاگر را متقاعد کنیم که صحنه‌ها مربوط به سال ۶٠ است.»
مهدویان در پاسخ به این سئوال که چرا سینمایتان این‌قدر مردانه است؟ هم توضیح داد:«درباره تاریخ کار می‌کنم و واقعا تاریخ ما مردانه بوده یعنی کاملا مردسالارانه است و شخصیت‌های زن در تاریخ کم بوده و همیشه در حاشیه بوده‌اند. مردان هستند که به جنگ می‌روند. انقلاب که می‌شود مردها به تظاهرات می‌روند. قهرمانان ما عموما مرد بودند. درواقع به این معنی نیست که زن‌ها نخواسته‌اند، نقش داشته باشند این نقش خیلی وقت‌ها از آن‌ها سلب شده، این یک واقعیت است. در سینمای ما به محض اینکه می‌خواهند یک داستان تاریخی بسازند از یک خانم استفاده می‌کنند. طرف دیگر قضیه محدودیت‌های سینما برای نشان‌دادن زن زیاد است. شما نمی‌توانید به یک پرداخت درست و دقیق از زن و تأثیر زن در درام‌های ایرانی برسید. چون محدودیت‌های زیادی در به‌تصویرکشیدن زن وجود دارد و حداقل با ساختار من جور درنمی‌آید. شما به‌راحتی می‌پذیرید یک زن در خانه با همسرش در مکان‌های مختلف خانه است و روسری به سر دارد. ولی این وضعیت نمایشی است. نور و حرکت دوربین و بازی‌ها هم نمایشی هستند. ولی وقتی در سبکی مثل فیلم من که می‌خواهم همه چیز رئال باشد و تماشاگر لحظه‌ای در اتفاق‌افتادن حوادث تردید نکند، تماشاگر را از دنیای فیلم به بیرون پرت می‌کند و اجتناب می‌کنم از اینکه زن را در آن موقعیت نشان دهم.»
این کارگردان در گفت‌و‌گو با سینماسینما هم به واکنش تندی که بعد از اعلام اسامی نامزدها نشان داده بود، اشاره کرده است. او که یک روز بعد از آن واکنش تند، موضعش را تعدیل کرده و نوشت که باید نظر داوران را پذیرفت، در توجیه این رفتارهایش توضیح داد:«گلایه‌های زیادی داشتم. البته این گلایه‌ها نسبت به بحث نامزد نشدن بازیگران فیلم «ماجرای نیمروز» بود. باید بگویم که بیش از حد احساساتی شدم، زیرا تصور دیگری داشتم. فکر می‌کردم ،بازیگران این فیلم و فیلمبردار ما نیز نامزد خواهند شد و مورد توجه قرار خواهند گرفت. اعتراض من به بحث کلی و مسائل پیرامونی جشنواره بود.»
مهدویان: بیش از حد احساساتی شدم
مهدویان درباره توجه مردم و کسب بهترین اثر از نگاه ملی اضافه کرد:«قطعا کسب جایزه از مردم بهترین اتفاقی بود که می‌توانست برای فیلم ما در جشنواره سیوپنجم رخ دهد. به هرحال از کسب این جایزه بیش از هر چیز دیگری خوشحال هستم.»
کارگردان فیلم «ماجرای نیمروز» درباره ساخت فیلم جدیدش توضیح داد: «فعلا پروژه‌ای در دست ندارم. اجازه دهید موضوعاتی که در پیرامونمان وجود دارد را به خوبی حل کنیم تا بعد از آن کار جدیدی را کلید بزنیم. شاید باز هم فیلم تاریخی ساختم و شاید اصلا این رویه را تغییر دهم باید دید که شرایط چگونه پیش می‌رود.»
عضو اینستاگرام گلونی شوید و اخبار روز ایران و جهان را دنبال کنید.
برای تبلیغ در گلونی کلیک کنید.
پایان پیام
