پایگاه خبری گلونی، محسن فراهانی: قدیم‌ها باباها گوشه‌ی حیاط یه جفت میل داشتن واسه ورزش باستانی و هر روز صبح شروع می‌کردن به میل زدن. اما الآن باباها یه جفت گوشی هوشمند دارن و نصف شب بلند می‌شن دو سه بار اتک می‌زنن و کانال‌ها و گروه‌ها رو چک می‌کنن.
قدیم‌ها کارها فعالیت بدنی بالایی داشت. مامان‌ها ۳۰ کیلو گوجه می‌خریدن و تا خونه می‌آوردن تا رب درست کنن. یعنی آقای فرامرز خودنگاه نصف آیتم‌های مسابقه‌ی مردان آهنین رو از روی همین حمل گوجه‌ها برای رب طراحی کرده بود. اما حالا چی؟ بیشترین فعالیت کارمندها اینه که با موس دبل کلیک کنن. البته بعضی وقت‌ها آلت – کنترل – دیلیت رو هم می‌گیرن که این دیگه حکم قهرمانی رو داره واسه‌شون. مورد داشتیم یه کارمند خم شده دکمه پاور کیس و بزنه جفت تاندون‌هاش پاره شده.
قدیم‌ها کل خانواده جمع می‌شدن و همه‌ی فرش‌ها و موکت‌ها رو تو دو سه روز می‌شستن. یعنی پسر چهارده ساله‌ی خونواده تو حرکت یه ضرب یه فرش شیش متری ۷۰۰ شونه رو می‌برد بالای سر. تو حرکت دوضرب هم رکورد المپیک و جهان رو می‌شکست و یه فرش ۱۲ متری هزارشونه رو می‌برد بالا. اما حالا چی؟ قالی‌شوئی محسن اوغلی لول می‌بره لول میاره. کار ما هم فقط شده پول دادن.
قدیم‌ها یه فیش برق رو می‌خواستی پرداخت کنی باید می‌رفتی اون‌ور شهر. تو صف بانک هم با دوتا قلچماق دعوات می‌شد و مجبور می‌شدی فنون محمدعلی کلی رو با بروسلی قاطی و اجرا کنی. اما حالا چی؟ موبایل رو می‌گیری رو بارکد قبض و پنج ثانیه‌ای پرداختش می‌کنی. الان دیگه خیلی به ندرت می‌ریم بانک. اگر هم بریم دیگه صفی نیست و ما هم احتیاجی به فنون محمدعلی کلی و بروسلی نداریم.
خلاصه سبک زندگی ما تغییر کرده و ورزش و فعالیت بدنی توش خیلی کمرنگ شده. ولی خدایی هنوز یه جا هست که به ورزش مردم اهمیت می‌دن. ادارات دولتی. یعنی اگه شما کارت به این ادارات بیوفته اینقدر بالا و پایینت می‌کنن و پله‌ها رو می‌ری و میایی که اگه گروهبان گارسیا بری تو، کاکرو میای بیرون. اصلا ما تمام مدال‌های المپیک‌مون رو مدیون همین ادارات دولتی هستیم. حسن یزدانی ۱۸۰ کیلو وزن داشت. رفت داخل یکی از همین ادارات دولتی، وقتی اومد بیرون دیدن بدنش خوبه گفتن لخت شو برو المپیک. بنده خدا الآن کلی مدال گرفته ولی هنوز کارش تو اون اداره گیره. هنوز می‌ره و میاد.
پایان پیام
