پایگاه خبری گلونی، محمدسعید اکبری: امروز سالروز واقعهٔ پلاسکو است، حادثه‌ای که چندین شبانهِ روز مردم ایران را در بُهت و اندوه فروبرد.
امروز از صبح اکثر چهرهای معروف و صفحات پربازدید، یاد و خاطرهٔ شهدای آتشنشان را گرامی داشتند که این اقدامی خوب و تاثیرگذار است اما نکته‌ای به ذهن من خطور کرد که شاید گفتنش خالی از لطف نباشد، اینکه چرا درگذشته می‌مانیم! چرا به آینده فکر نمی‌کنیم! در حادثه پلاسکو با تمام اتفاقاتِ تلخ و جان‌سوزش گذشت و به‌تاریخ پیوست، چرا از تاریخ عبرت نمی‌گیریم! کدام یک از افراد مشهور یا صفحات مجازی سعی کردند امروز ۳۰ دی ماه به جای تسلیت، پیگیر وضعیتِ کسبهٔ پلاسکو باشند!
یک سال از ویرانی مغازه‌های پلاسکو گذشت تنها منبع درآمد صاحبان یا مستأجران پلاسکو یک سال پیش با خاک یک‌سان شد، در این یک سال چگونه زندگی و امرار معاش کرده اند! چرا از مسئولین در این روز پیگیر وظعیت آنها نباشیم! چرا با کلماتی مُتحد و مُتقن از مسئولین نمی‌پرسیم کِی قرار است کسبهٔ پلاسکو به مغازه‌های جدیدشان برسند! نکند پلاسکو هم قرار است هم سن مصلی عمر کند! اگر این حسِ مطالبه‌گری در مردمِ ما بیدار می‌شد مطمئناً ما در تاریخ جا نمی‌ماندیم! امروز می‌توانست صدایی رسا و غرا و هشدار دهنده برای مسئولین شهرداری‌ها باشد ! صدایی که فریاد کند هنوز در تهران و شهرهای بزرگ ایران پلاسکوها وجود دارند برای مراقبت و پیشگیری از آنها چه کرده اید! آیا اکنون هم با اهمال در کار مواجهیم یا نه حادثهٔ پلاسکو دیگر تَکرار نخواهد شد!
امروز کلمات گرد هم آمدند تا روایتی تلخ را فقط یادآوری کنند، اما فقط یادآوری چارهٔ درد نیست! در این اَوان کلمات می توانستند سوالی باشند! و مشکل‌گشای این روزهای خیلی از مردم! ۳۰ دی ماه ۹۶ می‌توانست تبدیل به یک پویش ملی شود برای مطالبه‌گری از مسئولین، که هم یاد و خاطرهٔ آتشنشانان مغتنم شمرده شود و هم صدایمان را به گوش مسئولین برسانیم! جمله ای از مرحوم شهید مطهری به یادم آمد که می‌فرمایَند: امید و اطمینان به آینده و اینکه آینده از آن ماست، نشان یک انسان یا یک جامعهٔ زنده است. این زنده بودن فقط با مطالبه و اصلاح نمایان می‌شود و ماندنِ درگذشته نفس جامعه را خواهد گرفت.
پایان پیام
