مردم با رسانه یک کلیک فاصله دارند
پایگاه خبری گلونی، رضا ساکی: اوایل دهه هفتاد بود. ما در پارک جنگلی شوراب خرم‌آباد بودیم که خبرنگار رادیو آمد. با آن ناگرای بزرگ و سنگین که بعدها وقتی خودم رادیویی شدم بارها با آن گزارش گرفتم. از پدرم پرسید ضرب‌المثل لری چی بلدی که در فارسی نباشد؟ پدرم هفت هشت تایی گفت. برنامه را از روی آنتن نشنیدیم و از آن روز به بعد هر چه تلاش کردیم که نوار آن مصاحبه را پیدا کنیم نشد. در همان سال‌ها چهار نفر از بستگان و نزدیکان ما در رادیو لرستان بودند اما هر چه تلاش کردیم آن مصاحبه را پیدا کنند و روی یک نوار به ما بدهند موفق نشدیم چون کار سختی بود و روی نوار مادر دوباره ضبط کرده بودند و آن چه هم که روی آنتن رفته بود، رفته بود.
مردم با رسانه یک کلیک فاصله دارند
حالا اما برنامه‌های همه شبکه‌های رادیویی به‌لحظه و با بهترین کیفیت روی سایت آرشیو می‌شوند و هر کسی به راحتی می‌تواند دانلود کند. در روزگاری زندگی می‌کنیم که همه در کنار هم نشسته‌ایم. یعنی آن سال در پارک شوراب، آن خبرنگار نمی‌دانست دارد با چه کسی حرف می‌زند و پدرم هم هرگز نپرسید نام آن خبرنگار چیست اما امروز همه ما در کنار هم هستیم. آنلاین و به‌لحظه.
قدیم این طوری بود که کسی، کسی را پیدا نمی‌کرد. یادم هست سال ۱۳۸۴ با مهدی استاداحمد گزارش‌هایی از کسبه قدیمی دروازه دولاب گرفتیم. با همان ناگرا. گزارش‌هایی که برخی خیلی خوب شدند و وقتی پخش شدند کلی شنیده شدند اما بعد از پخش گزارش نه ما آن کسبه را دیدیم و نه آنها ما را.
الان اما کاسبان هم آنلاین هستند. خودشان نباشند پسر یا دختری دارند که آنلاین باشد و پیگیر بشود مصاحبه پدرش را. پس اگر حرف و سخن کسی را ببُریم و پخش کنیم آن طرف ما را پیدا می‌کند و شاکی می‌شود. مثل قدیم نیست که دست کسی به کسی نرسد.
امروز اگر من در یک رسانه در جواب پرسشی درباره پرسپولیس بگویم این تیم عشق منه و بعد گفته من در ردیفی از پاسخ استقلالی‌ها پخش بشود خیلی زود به صفحه چندتن از خبرنگاران آن رسانه می‌روم و برای‌شان پیام و دایرکت می‌فرستم و اعتراض می‌کنم. ما امروز در کنار هم هستیم. مثل قدیم نیست. اتاق ما شیشه‌ای است. کسی نمی‌تواند بزند و در برود چون ما چسبیده به هم هستیم. در گروه‌ها و کانال‌ها و صفحه‌ها. الان ایران ۱۳۹۶ است نه ایران ۱۳۷۰. این ۲۶ سال خیلی تغییر کرده‌ایم. معلوم نیست؟
پایان پیام
