پایگاه خبری گلونی، هومن نشتائی: متأسفانه منیژه حکمت تنها زن حاضر در جشنواره است. او پس از سال‌ها با «جاده قدیم» برگشته است، و همان‌طور که انتظار می‌رفت یک فیلم زنانه ساخته است. جاده قدیم مانند خیلی از فیلم‌های دیگر از یک مهمانی شروع کرده است، که همین نشان می‌دهد یک اتفاق بد درراه است. فیلم سعی می‌کند شخصیت‌ها را معرفی کند و اتفاقات احتمالی آینده‌ی فیلم را بازگو کند. فیلم زمینه‌چینی‌های آخر فیلم را شروع می‌کند و حالا ما منتظر قصه هستیم. بعدازاینکه مینو(مهتاب کرامتی) «دربست» می‌گیرد، با یک کات به خانه‌اش متوجه می‌شویم که دیر کرده، و این تعلیق ناگهانی که خیلی سریع هم پایان می‌پذیرد، غافلگیرکننده است. اما نکته‌ای وجود دارد که هم می‌توان آن را مثبت تلقی کرد و هم می‌توان آن را منفی تلقی کرد.
اما نکته این است که فیلم از نیم ساعت تا چهل دقیقه اولیه مسیر خود را مشخص نمی‌کند. اساساً مخاطب نمی‌داند که انتظار چه چیزی را می‌کشد. وقتی هر سؤالی برای مخاطب پیش می‌آید، چند دقیقه بعد این سؤال جواب خود را پیدا می‌کند. می‌توان این نکته را از جهت غافلگیر بودن مثبت پنداشت و از طرفی به دلیل اینکه مخاطب نمی‌تواند تکلیفش را با فیلم مشخص کند، این نکته را ضعفِ فیلم دانست. اما در پس این، نکته‌ای دیگر وجود دارد که تقریباً بعد از گذشت نیمی از فیلم، وقتی موضوع اصلی مشخص می‌شود، تعلیق دیگری وجود ندارد و صرفاً تماشاگر شاهد انزوای مینو است. روند تغییر مینو را می‌بینیم و می‌بینیم که با تمام مشکلاتی که دارد در مواقع ضروری برای خانواده خود نقش مادر را بازی می‌کند و در کار نقش رئیس و همکار. همین‌طور ادامه پیدا می‌کند، وقتی مینو به کار و خانواده‌اش کمی نزدیک می‌شود، خودش را پیدا می‌کند و داستان اصلی را بازگو می‌کند و فیلم با خرده روایت‌هایی حول محور داستان اصلی پایان می‌پذیرد.
جاده قدیم به‌خوبی می‌تواند انزاوی یک زن آسیب‌دیده را نشان دهد. زنی قدرتمند که با یک اتفاق، نمی‌تواند خود را کنترل کند. فیلم به‌خوبی می‌تواند مشکلات یک زن پس از تعرض را در جامعه نشان دهد. جاده قدیم با توجه به ساختاری که دارد و نوع قصه‌گویی‌اش می‌تواند مخاطب را راضی نگه‌دارد و تبدیل به یک فیلم قابل‌قبول شود. اما به دلیل نشان ندادن موضوعی جدید یا با فرمی جدید، نمی‌تواند اثری فوق‌العاده و عجیب برای مخاطبانش باشد. جاده قدیم صرفاً می‌تواند یک معضل اجتماعی را به مخاطب نشان دهد و دقایقی مخاطبش را به فکر وا‌دارد. جاده قدیم اثری قابل‌قبول است که تماشای آن تلف کردن وقت نیست. اما بعد از دیدن آن شگفت‌زده نمی‌شویم و تأثیر بزرگی روی زندگی‌مان نمی‌گذارد. می‌توان از جاده قدیم به‌عنوان یک فیلم اثر معمولی یاد کرد. جاده قدیم برای ایجاد تنش بیشتر نسبت به موضوع اصلی، خرده روایت‌هایی مربوط به زندگی مینو انتخاب کرده است که تأثیرگذاری موضوع را بیشتر کند. موضوع‌هایی مانند ازدواج خسرو، تولد شیدا، یا وامِ بانک. این موضوع‌ها درست انتخاب‌شده‌اند و راضی‌کننده‌اند. در طراحی صحنه و لباس دقت زیادی شده است و یکی از نکات مثبت فیلم همین است. لباس‌ها کاملاً با شخصیت‌ها همخوانی دارد و طراحی صحنه (به‌ویژه خانه مینو) با جزئیات خوب و با توجه به سبک زندگی خانواده شکل گرفته است.
از تماشای جاده قدیم نه پشیمان می‌شوید و نه شگفت‌زده.
پایان پیام
