ستاره‌ی اقبال قشم
پایگاه خبری گلونی، سمیه باقری حسن‌کیاده: قشم جزیره‌ایست وسیع در میان آب‌هایی آبی، که حتی آنها که اصرار بر “عربی” بودنش دارند، خلیج فارس می‌نامندش. اینجا سرزمینی است که زمانی “ابرکاوان” یعنی “از تبار کاوه” خوانده می‌شد و چه باشکوه است که از تبار مردی بزرگ باشی؛ حتی اگر افسانه باشد.
اینجا خاکی است که افسانه‌ی سقوط ستاره‌ای از آسمان اقبال مردمانش را بلند کرده است. از شهر قشم که به سمت جنوب بروید به “برکه خلف” می‌رسی. روستایی که در شمال آن تنها ژئوپارک خاورمیانه که توسط یونسکو ثبت جهانی شده است، با بیش از ۲ میلیون سال قدمت، به چشم می‌خورد.
آنها که اهل علم هستند می‌گویند که “دره‌ی ستارگان” حاصل فرسایشی است که باران با ناز سرانگشتانش بر تن ماسه و سنگ ایجاد کرده است و باد با پیچشی نه چندان ظریف در میان تندیس‌ها و ستون‌های نجات یافته از فرسایش، به آنها شکل داده است.
محلی‌ها اما، نام این دره را “ستاره افتیده” یا “استار کفته” گذاشته‌اند و قصه‌ای از سقوط یک ستاره بر قلب قشم بافته‌اند و تن‌پوش رویاهای شبانه‌ی فرزندانشان کرده‌اند.
ستاره‌ی اقبال قشم
تندیس‌های دره‌ی ستارگان گرچه شکل مشخصی ندارند، اما سکوت دره چنان کبوتر خیالتان را به پرواز در می‌آورد که می‌توانید از هر کدامشان چندین تصویر بسازید. ستون‌های دره گرچه با غرور ایستاده‌اند اما چنان حس خضوعی به روحتان هدیه می‌کنند که افتاده‌تر از ورودتان، از آن خارج می‌شوید.
محلی‌ها از گشت و گذار شبانه‌ی ارواح و اجنه قصه‌ها می‌گویند که گرچه هیچگاه تایید نشده است، اما کافیست تا کمتر کسی از صدای زوزه‌ی باد در میان سنگ‌ها نترسد و تجربه‌ی دیدن شب‌های مهتابی دره را داشته باشد؛ همان وقت که در سکوتی هولناک و موقتی، فاصله‌ی آسمان و ستارگان تا زمین کمتر به نظر می‌آید.
سستی خاک و لایه‌های دره‌ی ستارگان، که هر بار پس از ریزش بارانی شدید، مخروط‌ها، ستون‌ها، آرک‌ها و تیغه‌های تازه و بدیع می‌سازد، گواه وجود معماریست بزرگ که از ترکیب سقوط و سکوت و فرسایش، کاخی عظیم و زیبا خلق کرده تا ستارگان ساکنان همیشه‌ی روزها و شب‌هایش باشند.
عضو اینستاگرام گلونی شوید و اخبار روز ایران و جهان را دنبال کنید.
برای تبلیغ در گلونی کلیک کنید.
پایان پیام
