واقعیت این است که همهٔ ما لحظاتی را به دزدی کوچک می‌گذرانیم،
پایگاه خبری گلونی، محمدسعید اکبری: وقتی در جمعی صحبت از دزدی می‌شود، همه این عمل زشت را تقبیح می‌کنند یا لبِ پایین‌شان را گاز می‌گیرند و می‌گویند: استغفرالله. ولی واقعیت این است که همهٔ ما لحظاتی را به طَراری می‌گذرانیم، به طور مثال چقدر مقیدیم که نباید فیلم‌های تولید شده در سینمای ایران را گُپی کنیم یا حتی در هنگام پخش از ماهواره به تماشای آنها بنشینیم!
به چه اندازه پایبند این موضوع هستیم که نباید بی اجازهٔ شخصی عکس‌های او را ببینیم یا این که عکس‌هایش را برای دیگری بفرستیم! آیا اصلاً در قیدوبندِ این هستیم که وقتی ما مسئولیتِ اجرایی داریم و اختیاراتی به ما محوّل شده از آن سوءاستفاده نکنیم! مثلا از دستگاه گپی محلِ کارمان برای مصارف شخصی استفاده نمی‌کنیم! یا به عبارتی دیگر برای مسافرتِ خانوادگی از اتومبیل اداره یا شرکت استفاده نمی‌کنیم! شاید این‌ها امری جزئی به شمار آید ولی مصداق بارز دزدی است هر چند کوچک و خرد.
بنابر این خواه یا ناخواه، عمداً یا سهواً هر لحظه گرفتار طراری شده‌ایم بی آنکه خودمان را ملامت و سرزنش کنیم درضمن هرگز به چشم‌مان هم نمی‌آید که این عمل اسمش دزدی است. علت این که چرا این جزئی‌نگری در جامعه کم‌رنگ شده است را نمی دانم ولی خوب درکش می‌کنم که از نشناختن و فهم نکردنِ اصول و قواعدی است که یک عمر در گوش‌مان خوانده اند ولی این گوش را در و آن یکی را دروازه کرده‌ایم.
بشنوید:
تهیه‌کننده: رضا ساکی
نویسنده: پروین استکی
گویندگان: محمدشعبانپور و میثم کریمی
پایان پیام
