تا من زنده هستم، اینجا گچ نمی‌خواهد

جماران، از دامنه سلسله ارتفاعات البرز، تهران آغاز می‌شود و در مفصل کوه و دشت گسترش می‌یابد.

به گزارش پایگاه خبری گلونی، چین خوردگی‌های البرز که در دماوند و توچال قد راست می‌کنند سایه بر شهر آفتاب افکنده‌اند و به لطف لطیف نسیمی که از حواشی دامنه‌های ارتفاعات می‌وزد تهران نفس می‌کشد. ده جماران میراث به جای مانده از باغستان‌های تهران عصر صفویه است که چهره معماری کنونی آن نشانه درهم آمیختن سنت و تجدد است. هنوز هم از زاویه برج و باروی معماری جدید بافت قدیمی ده جماران با دیوارهای سنگی و کاهگلی به چشم می‌آید و از کوچه‌های تنگ و مشجر آن نسیم موسیقی آواز پرندگان به پرده های گوش می‌وزد.

ساختمان حسینیه جماران

منزل اجاره‌ای امام یک ساختمان آجری ساده با حیاطی به مساحت تقریبی ۴۰ متر مربع است، اتاق پذیرایی امام با یک کاناپه و طاقچه‌ای ساده، به اتاقی متصل است که مجموعه محل زندگی و ملاقات‌های امام را تشکیل می‌داد. از امتیازات این بیت مجاورت آن با حسینیه جماران بود که بعد از استقرار حضرت امام در این منزل، حیات خانه به وسیله یک راهروی موقت به بالکن حسینیه متصل گردید که همواره مشتاقان زیارت آن وجود ربانی با حضور در حسینیه جماران از برکت مصاحبت و فیض رهنمودهای انسان‌ساز آن حضرت بهره‌مند می‌شدند.

ساختمان حسینیه جماران در سال ۱۲۷۵ هجری قمری توسط آیت الله مرحوم سیدابراهیم جمارانی وقف گردید و در سال ۱۳۵۵ هجری شمسی به همت اهالی جماران بازسازی شده است.

با توجه به اینکه حسینیه قبل از اقامت حضرت امام در دست بازسازی بود و امر گچ‌کاری آن پس از اقامت ایشان باید انجام می‌شد، ولی حضرت امام با این اقدام مخالفت می‌کنند و می‌فرمایند تا من زنده هستم، اینجا گچ نمی‌خواهد.

ایوان حسینیه حدود ۲ متر از سطح زمین فاصله دارد و درب نصب شده در ایوان به حیاط منزل امام گشوده می‌شود «کلمه الله هی العلیا» و صندلی حضرت امام دو تکیه گاهی بودند که یکی روح و دیگری جسم ایشان را نگاه می‌داشتند.

حسینیه جماران با قدمت حدود ۱۴۰ سال با پنجره‌ها و در قوسی شکل و مشبک به اسرار امام سادگی خود را حفظ کرده و کفپوش آن، زیلوهایی از محل نذورات مردمی است.

نشانی و زمان بازدید:

خیابان نیاوران – خیابان جماران – کوچه شهید حسنی کیا

زمان بازدید: ۸ تا ۱۶

همه ایام سال، از جمله سوگواری و اعیاد باز است.

پایان پیام

گزارش‌گر و عکاس: علی ساکی