عکس‌هایی از حضور مردم در دریاچه ارومیه کم آب در مرداد ۹۷
پایگاه خبری گلونی، نگار فیض‌آبادی: وقتی خبر از تخریب محیط‌زیست می‌رسد، افسوس‌های زیادی به ذهنمان خطور می‌کند. اکنون با دیدن این تصاویر، سیل ای‌کاش‌ها درباره دریاچه ارومیه به قلبمان هجوم می‌آورد.
ای‌کاش انقدر از منابع آبی حوزه دریاچه ارومیه، برداشت نمی‌شد. ای‌کاش بخش کشاورزی با الگوی پرمصرف آب در منطقه رونق نداشت. ای‌کاش خبری از سدهای بی‌رویه نبود. و ای‌کاش‌های دیگری که تمامی ندارند. راستی کسی می‌داند چرا در ایران فقط سدها هستند که پشت آب‌ها می‌ایستند و مدیرانمان بلد نیستند پای ذخایر ارزشمند زیست‌محیطی‌مان بایستند؟
ما چه چیزی را می‌بازیم؟
با خشک‌شدن دریاچه ارومیه، ما نه‌فقط «یکی از مهم‌ترین و باارزش‌ترین اکوسیستم‌های آبی ایران و جهان»، گونه‌های جانوری و گیاهی را از دست می‌دهیم، بلکه بخشی از خاطره‌سازی انسان‌ها با طبیعت را (به ندانم‌کاری مدیران) هم می‌بازیم.
جغرافیایی که به تاریخ می‌پیوندد
اگر شک دارید و فکر می‌کنید خشکی دریاچه ارومیه را باید گردن تغییر اقلیم و گرمای منطقه بیندازید، باید بگویم که توجیه کردن، مُسکنی است که موقتاً دردمان را تسکین می‌دهد.
حالا درد عمیق و تراژدی بزرگی پیش روی ماست. اینکه شاید این مردم، جزو آخرین کسانی باشند که دل به دریاچه می‌زنند. امروز درباره جغرافیایی به نام دریاچه ارومیه، حرف می‌زنیم که ممکن است برای همیشه به تاریخ بپیوندد و دیگر مجالی هم نباشد تا مردم از نزدیک با آن ارتباط برقرار کند. ارتباطی که می‌تواند شفابخش، نشاط‌آور و مفرح باشد.
اما افسوس که اگر دریاچه ارومیه نباشد، نشاط مردم هم متزلزل می‌شود.
عکس‌هایی از حضور مردم در دریاچه ارومیه کم آب در مرداد ۹۷
پایان پیام
