پایگاه خبری گلونی، محمد پورخداداد: با مرگ بهرام شفیع گزارشگر و مجری کهنه‌کار برنامه‌های ورزشی صداوسیما، بحث کیفیت گزارشگری در ایران پیش کشیده شده است.
برخی اطلاعات کم و به‌روز نبودن گزارشگران قدیمی را مهم‌ترین عیب آنها می‌دانند و به همین دلیل گزارشگران نسل دوم صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران را نسلی موفق‌تر می‌دانند.
یک گزارش ایده‌آل فاکتورهای زیادی دارد که نبود هرکدام کار گزارشگری ورزشی را لنگ می‌کند.
اطلاعات عمومی و ورزشی، صدای خوب و کنترل روی جمله‌بندی و اوج و فرود مناسب و به‌جا در کار گزارشگری از نکات مهم یک گزارشگر خوب است.
گزارش‌گرانی که از سال‌های میانه دهه هفتاد به این کار ورود کردند مثل جواد خیابانی، عادل فردوسی‌پور، مزدک میرزایی و …
از نظر اطلاعات عمومی و ورزشی بسیار بالا بودند و گاهی حتی حجم این انتقال اطلاعات به بیننده فوتبال چنان بالا می‌رود که زننده می‌شود.
از چند گزارشگری که در اواخر دهه هشتاد اضافه شدند می‌گذریم چون نکته قابل توجهی ندارند و گزارش‌های آنها در سطح بسیار پایینی قرار دارد.
از میان افرادی که نام‌برده شد، جواد خیابانی را باید از بقیه جدا کرد. بدون شک لقب بهترین صدای گزارشگران داخلی را با اختلاف باید خیابانی داد.
اطلاعات اندک(نسبت به دیگر گزارشگران) و سوتی‌های او در درجه دوم اهمیت قرار می‌گیرد. جواد خیابانی در برخی گزارش‌ها حتی از فوتبال در حال انجام هم جلوتر است.
گزارش‌های بیادماندنی او را همه به خاطر دارند. پرونده برخی مسابقات تیم ملی ایران به گزارشگر آن یعنی خیابانی سنجاق شده است.
بهرام شفیع چه ویژگی‌هایی در گزارش فوتبال داشت
اینجاست که به نکته اصلی این نوشته می‌رسیم و آن هم تفاوت گزارشگران دهه شصت و هفتاد با گزارشگران بعد از نیمه دهه هفتاد است.
گزارشگران قدیمی فوتبال به جبر زمانه و در دسترس نبودن منابع اطلاعاتی، بیشتر روی صدا و نحوه گزارش خود تکیه می‌کردند ولی با ورود اینترنت و آسان‌شدن کسب اطلاعات و آمار فوتبالی، مسابقه‌ای بین گزارشگران درگرفت که بینندگان مسابقات فوتبال را کلافه کرد.
ایجاد هیجان و ادای درست کلمات مهم‌ترین اصل یک گزارش ورزشی است. کاری که گزارشگران دهه شصت مثل بهرام شفیع، صالح‌نیا و کوثری به بهترین شکل انجام می‌دادند. جواد خیابانی هم همانطور که گفته شد بیشتر به نسل خود تعلق دارد.
اما گزارشگران حال حاضر یا اعتقادی به ایجاد هیجان ندارند و یا توانایی انجامش را ندارند. فوتبالدوستانی که گزارش‌های بهرام شفیع یا بهمن صالح‌نیا را به خاطر دارند، کاملا تفاوت را احساس می‌کنند.
وظیفه گزارشگر انتقال شور و هیجان ورزشگاه محل مسابقه به بیننده نشسته در خانه است. اما گزارشگری ورزشی ما به جایی رسیده که بیننده ترجیح می‌دهد یا از یک شبکه خارجی فوتبال را ببیند یا صدای تلویزیون را تا آخر کم کند که اعصابش در امان باشد.
پایان پیام
درسته که بهرام شفیع صدای گزارشگری خوبی داشت، اما ایشون هم سوتیهایی مثل جواد خیابانی میداد و گاهی بخاطر همون طرز گزارش کردنش پدر من صدای تلویزیون رو کم میکرد