کشورهای تازه به بمب اتم دست یافته اما چنین تجربهای را ندارند و میان تعداد زیادی از آنها «فضای استراتژیک» بین روسیه و آمریکا – که به خاطر فاصله جغرافیایی شان شکل گرفته بود – وجود ندارد.
به گزارش پایگاه خبری گلونی، در کتاب ۲۰ تغییر بزرگ جهان در سال ۲۰۵۰ آمده است:
با وجود وسواس (قابل درک) برنامه ریزان نظامی امریکایی نسبت به چین و وحشت از جنگ سایبری، احتمالا بزرگترین تهدید علیه بشریت در نیمه اول قرن بیست و یکم همان خواهد بود که در نیمه دوم قرن بیستم بوده: استفاده از سلاح‌های اتمی.
در سالهای طولانی جنگ سرد، ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی یاد گرفته بودند که چطور روابط رقابتی‌شان را تنظیم کنند و اگرچه بیش از یک بار به جنگ نزدیک شدند کم کم توانستند توازن وحشت را حفظ کنند و به سمتی پیش رفتند که احتمال استفاده از سلاح‌های اتمی (چه تصادفی و چه از روی نقشه قبلی) به حداقل ممکن رسید.
کشورهای تازه به بمب اتم دست یافته اما چنین تجربهای را ندارند و میان تعداد زیادی از آنها «فضای استراتژیک» بین روسیه و آمریکا – که به خاطر فاصله جغرافیایی شان شکل گرفته بود – وجود ندارد.
فضای استراتژیک به وجود آمده بین روسیه و آمریکا یک عامل دیگر هم داشت و آن ترس از ضدحمله طرف مقابل بود: اکثر کشورهایی که اخیرا اتمی شده‌اند نمی‌توانند در مقابل حمله اتمی طرف مقابل، دست به واکنشی اتمی بزنند چرا که هم زرادخانه شان کوچک است و هم سیستم‌های کمتر آسیب‌پذیر پرتاب (مثل زیردریایی) در اختیار ندارند.
این یعنی در طول ۵۰ سال آینده احتمال جنگ اتمی بین کشورهایی دارای زرادخانه کوچک اتمی با همسایگان غیرقابل پیش‌بینی و غیر قابل اعتمادشان، بالاتر از احتمال جنگ اتمی امریکا و روسیه در ۵۰ سال گذشته خواهد بود.
بمب اتم و خطر آن در سال ۲۰۵۰
می‌توان گفت احتمال جنگ اتمی میان دو ابرقدرت که می‌تواند باعث نابودی زمین شود کاهش پیدا می‌کند و به جای آن احتمال یک جنگ منطقه‌ای اتمی که می‌تواند همچنان میلیون‌ها نفر را بکشد و تأثیرات فاجعه بار میان مدت زیست محیطی و اقتصادی به بار آورد در حال افزایش است.
مگر آن که روند تکثیر بمب اتم کند، متوقف و معکوس شود.
۴۰ سال آینده مشخص خواهد کرد که آیا جهان آماده است که با ریسک فزاینده سلاح‌های اتمی (که یک روز به احتمال قریب به یقین مورد استفاده قرار می‌گیرند) زندگی کند یا این که خطر را آن قدر تحمل ناپذیر می‌بیند که برای پایان دادن به آن کاری می‌کند؟
پایان پیام
