پایگاه خبری گلونی، معین بادپا: آقای حسام الدین آشنا گفته است:«کاش در کشور بخشی برای حسابداری فرصت‌های از دست رفته ایجاد شود».
ضمن احترام به نظر آقای آشنا، ما در این مطلب ثابت می‌کنیم چرا چنین کاری امکانپذیر نیست؟
فرصت از دست رفته من یا دیگری؟
اول آنکه فرصت برای افراد مختلف متفاوت است. مثلا برای یک مدیر ممکن است نپذیرفتن شغل چهارم یا چهلم، یک فرصت از دست رفته تلقی شود. اما برای فردی که دوان دوان خودش را به ایستگاه مترو می‌رساند و در مقابل چشمش قطار حرکت می‌کند، به گونه دیگری تعریف می‌شود. حتی در موضوعات بزرگ کشور هم نظر همه یکسان نیست. نگاهی به روزنامه‌ها بیندازید.
برای حسابداری وقت نداریم
دوم آنکه همین الان بخشی از حساب‌هایمان روی زمین مانده است و همه آنقدر گرفتار کارهای خود مانده‌ایم که وقتی برای تعریف کارهای جدید نمی‌ماند. گذشت آن زمان که برای هر کار چند هزار ساعت کار کارشناسی انجام می‌شد. البته اگر مسئولان قول دهند با ایجاد یک اداره جدید در قالب معاونت این کار را تعریف کنند و اگر قول کتبی (شفاهی قبول نیست) دهند که مدیرانش را با حفظ سمت در پست‌های دیگر انتخاب می‌کنند، این طرح قابل بررسی است.
فرصت استفاده شده
سومین دلیل آن است که اگر حساب کردن فرصت‌های از دست رفته آسان باشد، حساب کردن فرصت‌های استفاده شده آسان نیست. دلیل این امر این است که ما هرچه در پیدا کردن خبرهای منفی تبحر داریم، در بازنشر خبرهای خوب و مثبت تن به کار نمی‌دهیم. حتی در زندگی روزمره هم بیشتر اتفاقات منفی زندگی‌مان یادمان می‌ماند تا اتفاقات خوب. در موضوعات کلان هم همین است.
به همین خاطر بهتر است برای خودمان کاری نتراشیم که از همین ابتدا معلوم است نتیجه‌ای ندارد. تازه موجب دعوا بین احزاب و روزنامه‌ها و برخی از مسئولان هم می‌شود. فرصت، از دست رفت که رفت. می‌خواست نرود. رفتن او را هم ما باید بررسی کنیم؟
پایان پیام
