آقای چاوشی طرفدارانت ناراضی هستند؛ نقدی بر آقای خاص موسیقی ایران
پایگاه خبری گلونی میثم کریمی: در سال ۷۷ بود که برای نخستین بار پس از انقلاب، جشنواره موسیقی پاپ برگزار شد.
یعنی اندکی بعد از ظهور خوانندگانی مانند پرویز طاهری و حمید غلامعلی و چند نفر دیگر که به نوعی برای اولین بار بعد از انقلاب سبک موسیقی پاپ را بار دیگر زنده کردند.
در آغاز دهه نود میلادی مسئولان موسیقی داخل کشور برای پیشی گرفتن از رقبای لس آنجلسی خود با کمک فریدون شهبازیان و محمدعلی معلم دامغانی در صدا و سیما انجمنی را برای پیشرفت در این حوزه تاسیس کردند.
محمد اصفهانی، سعید شهروز، گروه آریان شادمهر عقیلی از اولین کسانی بودند که پروانه کار گرفتند و بعد از آن‌ها هم علیرضا عصار، ناصر عبدالهی، مانی رهنما و قاسم افشار نیز با سبک پاپ شناخته شدند.
آثار این خوانندگان در تلویزیون پخش شد و این افراد طرفداران زیادی برای خود به دست آوردند.
اما از همان آغاز درباره تکنیک‌ها و درون‌مایه این آثار انتقاداتی شروع شد.
شاید بتوان گفت اولین منتقد سزسخت این آثار فریدون شهبازیان بود که اعتراض خود را با کناره‌گیری از سمت خود در صدا وسیما و انجمن موسیقی پاپ نشان داد.
پس از آن، خوانندگان پاپ جوان‌تر، این جریان را پیش بردند.
به دنبال گسترش فناوری‌های نوین و دسترسی همگانی به اینترنت، گروه‌های زیرزمینی موسیقی پاپ نیز آغاز به کار کردند.
در اواخر دهه ۸۰ رضا صادقی، احسان خواجه‌امیری، بابک جهانبخش، محسن یگانه، بنیامین بهادری، بهنام صفوی، سیامک عباسی، محسن چاوشی، حمید حامی، فرزاد فرزین، حمید عسکری، مهدی یراحی، گروه سون، سیروان خسروی و … روی کار آمدند و تبدیل به سلاطین پاپ ایران شدند.
علیرضا طلیسچی، مهدی احمدوند، زانیار خسروی، امید حاجیلی، محسن ابراهیم‌زاده، بهنام بانی، گروه پازل، افشین آذری، حامد همایون، حمید هیراد، سامان جلیلی، سینا شعبانخانی، گروه ماکان، گروه هوروش ،شهاب مظفری و آرش و مسیح عدل پرور نیز پس از دههٔ ۸۰ روی‌کار آمدند.
اما در دهه ۹۰ وضعیت عجیبی در موسیقی پاپ حکم‌فرما شد.
در این دهه می‌توان گفت درون‌مایه از موسیقی پاپ حذف شد.
هرکسی به خود اجازه داد که بدون سواد لازم وارد موسیقی پاپ شود و تنها کلمه‌ای که می‌توان در وصف موسیقی پاپ ایران گفت ابتذال و ابتذال و ابتذال است.
در این بین خوانندگانی نیز هستند که هنوز مضمون آهنگ، آهنگ‌سازی مناسب و تنظیم خوب برای‌شان ارزشمند است و تن به خواندن هر آهنگی نمی‌دهند.
آقای چاوشی طرفدارانت ناراضی هستند؛ نقدی بر آقای خاص موسیقی ایران
محسن چاوشی یکی از انگشت‌شمار خواننده‌هایی است که هنوز برای انتشار آثار خود حساسیت ویژه‌ای به خرج می‌دهد و مانند بسیاری از خوانندگان پاپ که برای پر کردن زمان کنسرت‌های خود هفته‌ای یک آهنگ بی‌محتوا با یک آهنگ‌سازی سطحی منتشر می‌کنند، نیست.
این موضوع را می‌توان از تک‌آهنگ‌ها و آلبوم‌های محسن چاوشی به خوبی فهمید.
اما محسن چاوشی که در آخرین آلبوم خود یعنی آلبوم بی‌نام اشعار شعرای کلاسیک را برای خواندن انتخاب کرده است هم هنوز گاهی در یک موضوع به مانند خواننده‌های جدید و پلی بکی عمل می‌کند.
محسن چاوشی در انتخاب اطرافیان خود به هیچ عنوان دقت نمی‌کند.
برای مثال فردی که در آلبوم ابراهیم مدیر پخش آلبوم معرفی شده بود، قبل از انتشار این آلبوم انواع و اقسام حاشیه‌ها را برای چاوشی و آلبومش ایجاد کرد.
از دعواهای اینستاگرامی گرفته تا اعلام تاریخ‌های اشتباه برای زمان انتشار آلبوم که داد هواداران و طرفداران چاوشی را درآورد.
یا در همین آلبوم بی‌نام آن آقازاده تهیه‌کننده موسیقی که در آلبوم ابراهیم و امیر بی‌گزند نیز نامش به عنوان تهیه‌کننده بر روی جلد آلبوم نوشته شده بود، شاید یکی از از بدترین انتشارهای آلبوم موسیقی را با نوع انتشار آلبوم بی‌نام در کارنامه خود و کارنامه چاوشی ثبت کرد.
به نظر می‌رسد همان‌گونه که محسن چاوشی ذر محتوا، تنظیم و آهنگ‌سازی آثار خود وسواس خاصی به خرج می‌دهد باید در انتخاب دوستان، عوامل آلبوم و کسانی که برای کار حرفه‌ای خود انتخاب می‌کند هم وسواس به خرج دهد، چرا که اگر این گونه نباشد این افراد چیزی به جز حاشیه برای آقای خاص موسیقی نخواهند داشت و به اعتباری که محسن چاوشی ذره ذره و طی ۱۵ سال در سطح اول موسیقی ایران برای خود جمع کرده صدمات جبران‌ناپذیری خواهند زد.
با یک نگاه کوتاه به قسمت نظرات مخاطبین در سایت بیب تونز و کامنت‌های اینستاگرامی، سیل اعتراضات طرفداران و حتا تیفوسی‌های محسن چاوشی را می‌توانیم ببینیم.
پس آقای چاوشی لطفا کمی در این موضوع نیز دقت کن، چرا که طرفدارانت ناراضی هستند.
پایان پیام
به شدت موافقم