فیلم بی صدا حلزون به کارگردانی بهرنگ دزفولی زاده ادعا دارد و از پس ادعایش برمی‌آید
به گزارش پایگاه خبری گلونی بهرنگ دزفولی زاده فیلم بی صدا حلزون را در بخش نگاه نو سی و هشتمین دوره جشنواره فیلم فجر به روی پرده برد که با واکنش‌های مثبتی روبه‌رو شد.
فیلم در مورد مشکلات و مصائبی است که ناشنوایان در زندگی خود با آن دست و پنجه نرم می‌کنند.
مشکلاتی که ما شنواها حتا به آن فکر هم نمی‌کنیم. چون برایمان یک مسئله پیش‌پا افتاده است.
ما می‌شنویم و درک نمی‌کنیم ناشنواها چه احساسی دارند. حتا اگر جلوی گوش‌هایمان را هم بگیریم باز ته قلب‌مان می‌دانیم که چند لحظه دیگر قرار است بشنویم.
ما در کودکی صدای میگ‌میگ و آهنگ پلنگ صورتی و… را به راحتی شنیدیم. اما یک کودک ناشونا آن صداها را نمی‌شنود.
حالا تصور کنید حال مادری که کودک ناشنوا دارد و می‌خواهد به کودکش بفهماند این کارتون‌ها که می‌بینی همه صدا دارند. موسیقی دارند.
سخت است؟ ناراحت کننده است؟ حالا تصور کنید اگر خود مادر هم ناشنوا باشد و بخواهد مفهوم شنیدن را برای کودک ناشنوای خود توضیح دهد ماجرا چقدر سخت می‌شود؟ چقدر ناراحت کننده می‌شود؟
فیلم بی صدا حلزون شاید مثل حلزون کمی کند پیش می‌رود، شاید در جاروجنجال این روزهای سینمای ایران مانند اسمش بی‌صدا اکران می‌شود.
اما دغدغه دارد. مسئله دارد. هدف دارد. نگاه خاص خود را دارد. حرف دارد. با آنکه بی‌صدا است.
هانیه توسلی پس از بازی خوبش در جهان با من برقص در این فیلم هم از پس نقش خود برآمده و نقش مادری ناشنوا را خوب ایفا می‌کند.
نام فیلم بی صدا حلزون اشاره‌ای دارد به کاشت حلزون برای بهبود شنوایی کودکان ناشنوای مادرزاد.
فیلمی که به مسائل و مشکلاتی افراد تحت حمایت بهزیستی نگاه می‌کند. رفتار مردم در قبال آن‌ها را به نقد می‌کشد.
به معضل اشتغال ناشنوایان و نگاه غلط صاحبان مشاغل به آن‌ها می‌پردازد.
در عین حال فیلم بی صدا حلزون تنها یک بیانیه نیست. داستان دارد. هرچند که داستانش بی‌ایراد هم نیست.
اما فیلم در حد و اندازه‌های خود می‌تواند مخاطب را راضی از سالن سینما بدرقه کند.
پایان پیام
