هفته خرم آباد و نقش ما در این روز
پایگاه خبری گلونی محمد پورخداداد: تا زمانی که به مشکلات و معضلات شهر خرم‌آباد به صورت جدی پرداخته نشود، سقوط ادامه خداهد داشت.
۲۰ اردیبهشت روز خرم آباد است و هفته پس از آن هفته گرامیداشت خرم آباد. تا نام این روز شنیده می‌شود همه فکرها به سمت زیبایی‌های طبیعی و سازه‌های تاریخی و در آخر موسیقی لری می‌رود. تعریف و ستایش‌های گاه با غلو آغاز می‌شود و شهر در فضای مجازی و رسانه‌های رسمی و خصوصی چنان نشان داده می‌شود که انگار سال‌هاست در بهشت برین هستیم و متوجه نبوده‌ایم.
سالی که این هفته تعیین شد امید زیادی وجود داشت که بتوان کارهای بزرگی در این روز برای معرفی بیشتر و بهتر خرم آباد انجام داد.
سعی کرد پتانسیل‌های نهفته و سرخورده را نمایان کرد و در جهت توسعه همه‌جانبه شهر قدم برداشت.
اما واقعیت چیزی غیر از امیدواری‌ها است. هفته گرامیداشت خرم آباد صحنه‌ایی برای نمایش شهرداری و دیگر نهادهای مدیریت شهری شد.
روز خرم آباد از چند جشن مختصر در سطح شهر و چند سخنرانی مدیران شهری و نواختن گروه‌های موسیقی لری پیشتر نرفت.
شاید تنها خوبی این هفته فقط همین اجرای موسیقی در سطح شهر باشد.
خرم آباد شهر غمگینی است و طنین موسیقی محلی برای چند روز شاید دل خرم آبادی‌ها را شاد کند.
اما این جشن‌ها دردی از هزاران درد خرم آباد درمان نمی‌کند.
توقع از مدیریت شهری برای برگزاری مناسب این هفته اتلاف وقت است. سیمای افلاک هم که تکلیف خود را مشخص کرده است و انتظاری از آن نمی‌توان داشت.
رسانه‌ها و انجمن‌های مردم‌نهاد بهترین مرجع برای استفاده مناسب از این فرصت هستند. اما آنها هم کم‌کار هستند و برنامه‌ای برای این هفته ندارند.
این انجمن‌ها باید پای کار بیایند و با استفاده از ظرفیت‌های مردمی انحصار این هفته را از شهرداری خرم آباد بگیرند.
باید در این روز نگاه ستایش‌گر را کنار بگذاریم و با نگاه انتقادی به شهر و مشکلاتش بنگریم.
این روز در حقیقت برای ایجاد زمینه‌ای جهت توسعه و پیشرفت تعیین شده است نه فقط بهانه‌ای برای یادآوری عظمت قلعه فلک‌الافلاک یا زیبایی‌های تنگ شووخو.
پایان پیام
