خفاش گوش پهن آسیایی در ایران کمیاب است

خفاش گوش پهن آسیایی

به گزارش گلونی در کتاب اطلس پستانداران ایران که سازمان حفاظت از محیط زیست منتشر کرده است درباره‌ی خفاش گوش‌پهن آسیایی آمده است:

ویژگی‌های ظاهری: طول سر و بدن ۵۰ تا ۶۰ میلی‌متر، طول ساعد ۳۸ تا ۴۵ میلی‌متر، طول دم ۴۸ تا ۵۵ میلی‌متر و وزن ۷ تا ۱۳ گرم است.

به لحاظ ریختی بسیار شبیه به B . barbastellus اما در اندازه‌های بدنی و جمجمه‌ای اندکی بزرگ‌تر از آن است و استخوان پوزه‌اش نسبتا بلندتر و عریض‌تر است.

طول شست بدون ناخن بیشتر از پنج و شش دهم میلی‌متراست و طول ردیف دندانی آرواره بالا بیشتر از چهار و هفت دهم میلی‌متر است.

گوش‌ها نسبتا بلندتر و باریک‌تر هستند و اثری از لوب کوچک روی لبه خارجی آنها دیده نمی‌شود.

بن موها در پشت قهوه‌ای تیره متمایل به سیاه و نوک آنها زرد نخودی است.

سطح شکمی در مجموع روشن‌تر است؛ بن موها تیره متمایل به سیاه و نوک آنها متمایل به سفید یا زرد است.

رنگ‌بندی آن متغیر است اما در مجموع در سطح شکمی روشن‌تر از گونه اروپایی و در سطح پشتی حالت برفکی آن شدیدتر است. رنگ پرده‌ها نیز روشن‌تر است.

خفاش گوش پهن آسیایی

ویژگی‌های زیستی: پرواز آن کند با قدرت مانور زیاد است و در ارتفاع کم انجام می‌شود.

همچون سایر اعضای تبار Plecotini متخصص شکار بیدهاست اما احتمالا از نازک‌بالان (مورچه‌های بالدار) نیز به میزان بسیار کمتر مصرف می‌کند.

مهم‌ترین راهبرد خوراک‌جویی آن تعقیب و شکار در هوا است و کمتر پیش می‌آید که طعمه را از روی سطح بردارد.

اغلب تنها یا به تعداد کم یافت می‌شود.

کلنی‌های بزرگ تشکیل نمی‌دهد.

با ۳ تا ۸ ماده کلنی زایمان تشکیل می‌دهد.

نرها و ماده‌ها جدا از هم زندگی می‌کنند.

معمولا مهاجرت نمی‌کند و در همان محل تابستان گذرانی به خواب زمستانی می‌رود.

زیستگاه، پراکندگی و فراوانی: در ارتفاع متوسط تا زیاد در جنگل‌های معتدل مرطوب، جنگل‌های خشک مخروط‌داران، استپ‌های خشک و مناطق نیمه بیابانی زندگی می‌کند.

در غارها، تونل‌ها، شکاف‌ها، ساختمان‌های قدیمی و بناهای تاریخی، معادن متروک و سوراخ درختان می‌خوابد و ممکن است زیر پوست درخت نیز یافت شود.

تا ارتفاع ۲۵۰۰ متر از سطح دریا گزارش شده است.

در ایران کمیاب است و تاکنون به تعداد کم تنها از استان‌های خراسان رضوی، مرکزی، تهران، سمنان و لرستان گزارش شده است.

وضعیت حفاظتی: با این نام در فهرست سرخ IUCN ارزیابی نشده اما به عنوان بخشی از گونه B.leucomelas در گروه «کمترین نگرانی» یا LC قرار گرفته است.

با وجود کمیاب بودن، پراکندگی گسترده‌ای دارد و بعید است با چنان سرعتی کاهش یابد که برای گنجاندن آن در گروهی تهدید شده‌تر کافی باشد.

عادات غذایی تخصصی این گونه آن را آسیب پذیر می‌سازد.

مهم‌ترین عوامل تهدید کننده آن عبارت‌اند از جنگل‌تراشی و تخریب و مزاحمت در غارها و ساختمان‌های قدیمی.

پایان پیام