از درخت می نویسم تا هر دو بمانیم

از درخت می نویسم تا هر دو بمانیم

به گزارش گلونی پریسا ولی‌زاده در پویش پیک زمین نوشت:

از درخت می نویسم

«من می‌نویسم تا هر دو بمانیم، تو به یادگار از من و من ماندگار در تو.

چرا که من محکوم به کوچ و گذرم و تو گره خورده به ایستایی و ریشه دوانده در جاودانگی.

نمی‌دانم بلوط می‌شوی یا کاج، انار یا نارنج.

نمی‌دانم قلم می‌‌شوی یا ورق، پنجره یا کتابخانه.

اما می‌دانم پیش از هر چیز نفس می‌شوی.

در رگ من‌هایی که زندگی‌ات می‌کنند و حتا آنها که تبر نامهربانی‌شان، تیغ بلا بر طبیعتت می‌بارد… تو بی‌دریغ می‌بخشی.

کاش اگر قلم شدی خوش‌ات بنویسند و ورق که شدی ارمغان نیکی در کلامت باشد.

پنجره‌ای اگر شدی رو به روشنی باز شوی و کتابخانه شدی اگر، جاده‌ای باشی وسیع و هموار رو به سوی فهم و انسانیت و جهل‌زدایی …

تا آن هنگام که نفسی هستی، عصاره‌ عشق باش در روح فسرده‌ی آدمی.

خوشا به بخت روشن من که هرچه باشی، در پس کوچی که از آن ناگزیرم، در ریشه و ساقه و برگ و شکوفه‌هایت از نو زاده می‌شوم و طنین جاودانگی تو پژواکی‌ست که مرا تکرار می‌کند.

سبز زی ای برگ و بارت سایه‌ آرامشم.»

در گلونی بنویس تا درختی کاشته شود

نوشته‌های رسیده به این پویش را اینجا بخوانید

در انتهای این کمپین جوایزی هم به بهترین نوشته‌ها، اهدا خواهد شد.

داستان، خاطره و یا آرزوی خود را برای زمین بنویس تا به دیگران اهمیت حفظ زمین را یادآور شوی.

صفحه این پویش در سایت ویرگول را ببینید.

اگر اهل نوشتن هستید ویرگول بهترین و ساده‌ترین مکان برای نوشتن است.

یادت باشه که به ازای هر پست که در گلونی بنویسی، درختی کاشته خواهد شد و به بهترین پست‌ها جایزه داده خواهد شد!

معجزه کلمات در جان زمین می‌نشیند.

باید از «زمین» که تنها سرمایه ماست، بیشتر از اینها بنویسیم. نوشتن یادمان خواهد انداخت که برای نجات و حفظ زمین به هم نیازمندیم.

هر پست و انتشار آن به کاشته شدن درختی ختم خواهد شد و این همان معجزه جاری کلمات است.

پس تا فرصت هست روایت خودتان را از زمین بنویسید و درخت خودتان را تصور کنید.

منتظر نوشته‌های شما اعم از داستان، خاطره و آرزو هستیم.

پایان پیام