فرش پازیریک یادگار سکاهاست
به گزارش گلونی قالی‌ها و فرش‌های ایرانی نمونه‌ای از هنر سنتی ایران هستند که از حیث زیبایی در جهان به شهرت رسیده‌اند.
این نوع هنر با استفاده از نمادهایی که با طبیعت، آداب و رسوم و فرهنگ بومی و محلی پیوند ناگسستنی دارد بیانگر اعتقادات و باورهای مردم ما در حوزه اسطوره، معنویات و… است.
البته گفتنی‌ست که پیوند مذکور در فرش‌های ذهنی باف ایلات و عشایر ملموس‌تر است و درمورد فرش‌های روستایی و شهری این عناصر در متن فرش پنهان شده‌اند.
فرش پازیریک یادگار سکاهاست
سخنان تورج ژوله درباره تاریخ فرش ایرانی در اینستاگرام نوروز
نماشای گلونی را دنبال کنید
ذوق و قریحه بافنده ایرانی این هنر را تا به امروز زنده نگه داشته و با اینکه قالی‌بافی در ایران از سابقه‌ای باستانی برخوردار است ویژگی‌های هندسی و همین‌طور فقدان قرینه سازی و ذهنی باف بودن آن از تکراری شدن طرح و نقش قالی‌ها جلوگیری کرده است.
هم‌اکنون قالی پازیریک قدیمی‌ترین قالی موجود است که پروفسور سرگئی رودنکو در سال ۱۹۴۹ میلادی/ ۱۳۲۸ هجری شمسی آن را در میان یخ‌های کوه‌های آلتایی مغولستان کشف کرد.
پازیریک قالی پرزداری از جنس پشم همراه با ۳۶۰۰ گره در دسی متر مربع و به رنگ‌های نارنجی، سبز، سبزآبی، زرد کم‌رنگ، قرمز سیر و آبی است که به سبب سالیان سال سرما و یخ‌زدگی دچار تغییر رنگ شده است.
این قالی ۲۵۰۰ ساله که از نظر هنری و پختگی با قالی‌های دوران متاخر برابری می‌کند به ما نشان می‌دهد که قالی‌بافی دارای سابقه‌ای است بیشتر از حد تصور.
قالی مذکور در گورهای اقوام سکایی منطقه پازیریک در زیر پادشاه آن قوم در مقبره او کشف شده و همین دلیل پازیریک نام گرفته است.
میان نقوش آن با نماد‌ها و سنبل‌های فرهنگی، اجتماعی جامعه هخامنشی مشابهات فراوانی را نام برده‌اند با وجود این شباهت‌ها عده‌ای (غالبا غربی) پازیریک را حاصل کار بیابانگردان منطقه آلتایی می‌دانند و اصالت ایرانی آن را رد می‌کنند.
قالی پازیریک هم‌اکنون در کشور بازیابنده خود یعنی روسیه در موزه آرمیتاژ در سن‌پترز‌بورگ نگه‌داری می‌شود.
پایان پیام
نویسنده: کیمیا قنبری
