چرا معیار عذرخواهی در ژاپن و ایران زمین تا آسمان توفیر دارد؟
چرا معیار عذرخواهی در ژاپن و ایران زمین تا آسمان توفیر دارد؟
به گزارش گلونی امروز در رسانه‌های ایران منتشر شد:
«راه‌آهن ژاپن به خاطر یک دقیقه تاخیر از مردم عذرخواهی کرد».
«وزیر نیرو به دلیل خاموشی‌های اخیر از مردم عذرخواهی کرد».
عذرخواهی در هر کشوری معیار و قد و قواره خودش را دارد.
مثلا یک همکلاسی ژاپنی داشتم که می‌گفت در ژاپن مردم نسبت به راه‌آهن و مترو و حمل‌ونقل عمومی درست مثل ناموس‌شان حساس‌اند. یک خاموشی چند ساعته به یک ورشان هم نیست اما بابت یک ثانیه تاخیر قطار و دیر رسیدن به کار و قرار، حاضرند دسته جمعی هاراگیری کنند.
حتی حاضرند مثل سامورایی‌های مغموم موهای کمند دم اسبی‌شان را از ته بتراشند، اما قطار یک دقیقه که سهل است یک ثانیه دیر نرسد.
تاخیر یک دقیقه‌ای قطار در ژاپن معادل فارسی‌اش می‌شود…؛ چنین فاجعه‌ای اصلا معادل فارسی دارد.
نه اینکه آنها چشم‌های‌شان ریزتر و آن دورهای کره زمین روی جزیره‌های لرزان‌شان زندگی می‌کند، مقیاس زمانی و مکانی‌شان هم با ما توفیر دارد.
یک دقیقه در ژاپن یعنی خیلی و باید توجه داشت که علاوه بر زمان، مفهوم عذرخواهی هم آنجا، از همین محدودیت‌های مقیاسی بهره می‌برد.
در ژاپن از همان اوان کودکی بچه را مثل ای‌کی‌یو سان می‌فرستند به مدرسه‌ای که از پادگان سربازی سخت‌گیرتر و اعمال شاقه‌اش هم بیشتر است.
از صبح خروس‌خوان تا شغال‌خوان شب هم هر دو ثانیه یک بار بچه را با کوبیدن چوب به پشت زانو، وادارش می‌کنند تعظیم و بی‌خودی عذرخواهی کند.
عذرخواهی کند بابت گرمی هوا، داغی سوپ، خنکی آب، شرجی جنوب، بوی گند جوراب، طوفان شن، بازماندن در دیزی و خدای نکرده تاخیر یک دقیقه‌ای قطار.
خلاصه بچه با همین فرهنگ عذرخواهی بزرگ و وزیر و وکیل و نخست وزیر و مدیر راه آهن می‌شود.
با این تفاسیر عذرخواهی راه آهن ژاپن نه تنها کافی نیست، بلکه اگر یک ایرانی در آن موقعیت بود و دو زار فرهنگ پهلوانی کشتی سومو داشت، خودکشی روی شاخش بود.
در ایران اما قضیه فرهنگ و تربیت و عذرخواهی اساسا متفاوت است.
ایرانی جماعت با چشم شهلا متولد می‌شود و از همان اوان کودکی انتظار دارد پدر و مادر و معلم و … به او سرویس بدهند.
جالب اما اینجاست که در ایران هر چه سن بالاتر می‌رود سطح انتظارها پایین می‌آید.
فقط کسانی می‌توانند همچنان در بزرگسالی مثل کودکان دهان سایر افراد را سرویس کنند، که سمت درخور توجهی داشته باشند.
آنچنان که انتظار می‌رود یکی از آداب اخذ هر سمتی در ایران طفره رفتن از توضیح دادن و عذرخواهی به هر ترفند و وسیله‌ای است.
در کشوری که اعتقاد داریم «برق اگه رفت بگذار بره، اگر مال تو باشه خودش برمی‌گرده»، اینکه یک وزیر بیاید و بابت رفتن این برق که اصلا مدرکی برای مالکیتش نداریم، عذرخواهی کند، یعنی خیلی.
یعنی کل کابینه ژاپن دسته جمعی بعد از یک تعظیم مفصل، استعفا کنند.
یعنی می‌شود بابت این عذرخواهی حتی بر طبل شادانه کوفت و در دمای ۵۰ درجه جنوب و شرجی شمال کل تابستان خاموشی را با لبخند و بدون اعتراض به جان خرید.
اصلا من به قربان این خاموشی که فتح باب عذرخواهی شده در گفتمان مسئولان در ایران!
پایان پیام
نویسنده: آرزو قدوسی
کد خبر : 227670 ساعت خبر : 8:22 ق.ظ