روزهای سیاه لالیگا باور کردنی نیست

به گزارش گلونی اگر بخواهم بدون مقدمه وارد اصل داستان بشوم باید بگویم با این سن و سال نه چندان زیاد من بارسلونا و رئال مادرید از اواخر دهه نود میلادی به یاد دارم.

البته که از همان زمان عاشق آبی و اناری‌ شدم. بارسلونایی که در مقطعی بیشتر بوی لاله‌های نارنجی را می‌داد. صف بستن هلندی‌های نیوکمپ مقابل حریفان. بازیکنانی چون کوکو، برادران دی‌بوئر، مارک اورمارس، پاتریک کلایورت و … .

اما نمی‌توانیم چشم بپوشیم از ایستادن مرد یاغی نیوکمپ لوئیز فیگو پرتغالی در کنار پپ گواردیولا و انریکه اسپانیایی.

بعدها ریوالدو برزیلی هم به جمع اضافه شد تا زیبا‌ترین ایستگاهی‌ها و برگردان‌های تاریخ لالیگا را از او ببینیم.

بارسلونا بزرگ بود و با فرانک رایکارد پوست انداخت و با دمیده شدن روح توتال فوتبال کرایف بزرگ، راه جدیدی در پیش گرفت. تیکی تاکا! راهی که جز رسیدن به سکوی قهرمانی هواداران کاتالان را راضی نمی‌کرد.

گواردیولا با درخشش بازیکنانی چون پویول، مارکز، رونالدینیهو، ساموئل اتواُ و دکو، ژاوی، اینیستا و ستاره‌های دیگر به همراه لیونل مسی‌ در ۴ سال چهارده عنوان قهرمانی کسب کرد. در سال اول حضورش شش گانه فوتبال را در یک فصل به ویترین افتخارات باشگاه اضافه کرد.

بعد از رفتن گواردیولا تقریبا بارسلونا راه را از سر گرفت و بعد از آمد و رفتن‌ها، تنها مسی بود که در کنار نیمار و سوارز زیر نظر انریکه توانست ترکیب قدرتمندی را تشکیل دهد که بعدها آن ترکیب هم از هم گسیخت.

در آن طرف نیز با اینکه به کهکشانی‌ها علاقه‌ای ندارم اما بسیار قابل احترام هستند و بارها و بارها می‌بایست ایستاد و کلاه از ازسر برداشت و در دوره‌های مختلف آنان را تشویق کرد.

رئال اوایل دهه ۲۰۰۰ میلادی را می‌توان با گل‌های مورینتس و مک منمن و رائول در فینال لیگ قهرمانان اروپا مقابل والنسیا به یاد آورد و ضربه مهار نشدنی زین‌الدین زیدان به لورکوزن در سال بعد. متخصص گل‌های چیپ رائول افسانه‌ای.

کهکشانی‌ها همیشه بهترین‌ها را در اختیار داشتن. رونالدو، رائول، زیدان، گوتی، سالگالدو، روبرتو کارلوس، کاسیاس، هیرو، ردوندو و …و بعدها کریستیانو رونالدو خیلی از ستاره‌های دیگر.

روزهای سیاه لالیگا

این‌ها را گفتم تا تداعی بشه معنی الکلاسیکو صرفا یک بازی با اسم دو باشگاه بزرگ دنیا در یک کشور نیست. بازی بزرگ، بازیکن بزرگ‌ می‌خواهد. فوق ستاره می‌خواهد. یاغی می‌خواهد.

راموس در روزهای گذشته با اشک کهکشانی‌ها رو ترک کرد و امروز لیونل مسی آبی و اناری‌پوشان را. دیگر از تکل‌های مرگبار راموس روی پای مسی خبری نیست.

خبری نیست از استارت ۷۰ متری گرت بیل. خبری از کله بریده شده خوک در نیوکمپ نیست. خبری از شادی cr7، پاس‌های برنده اینیستا و سیوهای شش قدم ایکر مقدس و نمایش مسی در برنابئو.

بزرگان‌ و ستاره‌های سال‌های اخیر فوتبال دنیا، لالیگا را تبدیل به افسانه کرده بودند. ال کلاسیکو با اسانس جنگ.

اما لالیگا این بازی را با نشانه گرفتن بارسلونا و قرارداد مسی و دیگر بازیکنان تمام کرد.

سوت پایان لالیگا به صدا درآمد. لااقل برای بارسلونا با ظهوری دیگر.

شاید برای چندماه، شاید چند سال. مسی رفت. ولی تو باور نکن.