لبران جیمز پشت میله ها و برد تماشاچیان ایرانی در فینال یو سی ال

در ۱۱ خرداد ۱۴۰۱ 0

به گزارش گلونی لابد شما هم بازی رئال و لیورپول را دیدید و از آن لذت بردید، اما من نه.

بازی با تاخیر نسبتا زیادی شروع و در میانه دو نیمه اخبار جالبی منتشر شد و این فرصت برای دو مجری مدار محور عزیزمان پیش آمد تا به رخ جهانیان که نه، به رخ خودمان بکشند که «چقدر خوبیم ما!».

یعنی ورود ۱۵ هزار تماشاچی بدون بلیت اتفاقی نادر در دنیا بود که حتی در ایران هم اتفاق نیوفتاده بود.

بعد از آن به حمله پلیس به تماشاچیان بلیت در دست پشت در مانده با گاز اشک آور اشاره شد و مجریان عزیز بارها تاکید کردند که این کارها چقدر زشت است و ما اصلا از این چیزها در ایران خودمان نداریم.

لبران جیمز پشت میله ها

با این حساب برنده بازی دیشب، پریشب، پس پریشب و اصلا همه بازی‌های همه ادوار همه جام‌ها، تماشاچیان ایرانی بودند و هستند که برایشان فرش قرمز پهن می‌شود.

تلویزیون هم از این رویداد بزرگ نهایت استفاده را کرد و به سبک شبکه‌های ماهواره‌ای کم بودجه، از سر تا پای صفحه را با تبلیغات پر کرده بود، تا جایی که در برخی لحظات فقط چهره داور بازی پیدا بود و ما اصلا چیزی نمی‌دیدیم.

درست است که خودشان حق پخش بازی را نخریده‌اند و پولی بابتش پرداخت نشده است، اما این بدان معنا نیست که از پخش بازی پولی به جیب نزنند و می‌توانند برخی از چاله چوله‌های زندگیشان را با همین دو شای صنارها پر کنند.

در زمان جشن قهرمانی نیز دو مجری عزیز به برگزارکنندگان فینال توصیه کردند تا از تجارب مسئولین ایرانی بهره ببرند و پس از آن به معرفی هر کسی که دوربین روی او زوم می‌کرد پرداختند.

حالا انگار ما همه آنها را می‌شناختیم، یا با معرفیشان از این به بعد خواهیم شناخت. اما من خودم فقط رونالدو نازاریو را شناختم، هرچند به نظر می‌رسید کت و شلوار طرح رب گوجه فرنگی که به تن داشت، زیادی برایش تنگ بود.