پایگاه خبری گلونی، زینب مسیبی: اگر روزی مهمان ناخوانده خانه هنر تصویر ارومیه شدید، داخل نشوید. بغض صاحبخانه پیر و بیمار می‌ترکد.
روزگاری این خانه، مادر خیال، رویا، ستاره‌سازی و قهرمان بازی روح دست‌نخورده جوانانی بود که پاورچین رسیدن به سالن‌های تاریک، برایشان ختم آرزوها بود و امروز پرده جادویی زخم بستر گرفته و طبیبی هم ندارد.
دوستان قدیمی از سرکوچه نگاهی مالامال از اندوه و حسرت به نفسهای آخر، زخم‌های پینه بسته، درهای بسته این سرای رویایی می‌اندازند و با آه و افسوس دور می‌شوند.
چه روزهایی با قصه‌های پرده جادویی گریه و لبخند، بغض و هیجان، عشق و نفرت را حس کردند و در سالن‌های تاریک با تماشای شعله‌ها به روشنایی فردا ایمان یافته‌اند.
حالِ امروز سینماهای شهرم، ارومیه خوب نیست. مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی آذربایجان‌غربی در بهمن‌ماه امسال گفت: «از ۱۹ سالن سینمای استان فقط ۳ سالن قابل استفاده است و مابقی در وضعیت مطلوبی قرار ندارند.»
این خبر در دایره درخشان سی‌و‌ششمین جشنواره فیلم فجر فریاد نشد و در جاده قدیم اخبار آرشیوی، خاک می‌خورد.
عقب‌ماندگی فرهنگی آذربایجان‌غربی برکسی پوشیده نیست و همیشه پشت ابرهای نبودِ بودجه فرهنگی پنهان می‌ماند. استانی با سه میلیون نفر جمعیت تنها سه سالن قابل استفاده دارد که آن هم برای جمعیت یک میلیون نفری شهر ارومیه کافی نیست. این حقیقت تلخ، جای بحث، گفتگو و در عین حال تاسف بسیار دارد.
طرفداران پرده جادویی در ارومیه خانه‌نشین هستند
امکانات رفاهی این سه سالن فعال نیز وضعیت اخراجی‌ها را دارد. دیگر صندلی سینماهای ارومیه داغ نیستند و ساختمانهای قدیمی، نبود تکنولوژی‌های جدید و…طرفداران پرده جادویی را خانه‌نشین کرده است.
هرچند سال گذشته بازسازی مقطعی سینما آزادی ارومیه، امیدی برای ورود تماشاگران تازه ایجاد کرد اما درد اصلی را دوا نکرد.
ارتقای شاخص‌های توسعه فرهنگی از گشایش درهای بسته برای حضور فعالان فرهنگی و یاری سرمایه‌های بخش خصوصی در جهت تامین زیرساخت‌ها آغاز می‌شود.
یک‌بار برای همیشه، دست سرمایه‌گذاران را برای گسترش امکانات سینمایی استان بگیریم و انحصار مالکیت در حوزه هنر و فرهنگ را با هایلایت کردن نیاز مردم ارومیه به توسعه اماکن فرهنگی، حذف کنیم. تا به وقت اضافه نرسیده باید فکری برای کمای سینماهای آذربایجان‌غربی کرد.
با اینکه سی‌و‌ششمین جشنواره فیلم فجر به تاریخ پیوست ولی وقت آن رسیده که از ظرفیت چنین اهرم‌های ملی برای بررسی و مطالعه وضعیت زنگ‌زده صنعت سینما در دیگر شهرستان‌ها استفاده بهینه شود.
درد اینجاست که مردم همه شهرهای ایران به سینما احتیاج دارند. دردی که به سادگی فراموش می‌شود.
پایان پیام
