اصطلاحات مربوط به زمان
به گزارش پایگاه خبری گلونی: در شهرهای مختلف ایران برای زمانهای شبانه روز اصطلاحات مختلفی وجود دارد.
در گذشته مردم شهرستان لاهیجان برای شناخت واحدهای زمانی آن را به قسمتهای مختلفی تقسیم کرده و برای هر واحد یک اصطلاح خاصی را به کار میبردند.
اصطلاحات مربوط به زمان در لاهیجان عبارتند از:
اصطلاحات مربوط به زمان در لاهیجان
سوماینه
سه موقع اذان صبح است.
سگ و شال فرقوه
زمانی بین تاریکی و روشنایی صبحگاهی که نمیشود سگ و شغال را از هم تشخیص داد. (گرگ و میش).
آفتو جورتغبزه
زمانی که آفتاب از نوک قله کوه نمایان میشود. سوایی صبح را گویند زمانی که هوا کاملاً روشن میشود.
قل ناهار
میان وعده غذایی بین صبح و ظهر را گویند. که بین ساعت ۶ الی ۱۰ صرف میشود. قبل از ظهر را گویند.
با ظور
بعدازظهر است.
آفتو هینشته
از دیگر اصطلاحات مربوط به زمان در لاهیجان، آفتو هینشته است، و به دوه زمانی می گویند که خورشید غروب میکند.
شو
زمانی که هوا کاملاً تاریک میشود.
نصف شو
ساعت ۱۲ شب را گویند.
سحر
بعد از ساعت ۱۲ شب را سحر گویند. که در این زمان خروس تا اذان صبح ۳ بار میخواند که اصطلاحاً میگفتند، خروس اَ اُ ای، کرده است.
که برای بار سوم بیدار شده و نماز خوانده یا سحری میخوردند.
شخیص مدت زمان
همچنین برای تشخیص مدت زمان در یک شبانهروز از فنون و روشهای مختلفی استفاده میکردند.
مثلاًبرای تشخیص ظهر چوبی را در زمین فرو کرده و وقتی که سایهی آن به صورت عمود قرار میگرفت میگفتند موقع اذان ظهر است و برای نماز یا خوردن ناهار حاضر میشدند.
ـ زمانی که نور آفتاب به اندازه یک وجب یا یک چارک از ایوان خانه جلوتر می آمد میگفتند ظهر است.
از هیره یا استراحتگاه پله که در جلوی ایوان خانه قرار داشت، نیز برای تعیین زمان ظهر، بعدازظهر و غروب استفاده میکردند.
آنها بر اساس تجربه دریافته بودند که چه مقدار از سایه افتاده بر روی هیره را میتوان برای تعیین گذشت زمان استفاده کنند.
ـ زمانی که آفتاب در وسط آسمان قرار می گرفت میگفتند ظهر است.
ـ هرگاه سایه آن ها به پشت سر آنها قرار میگرفت، آن زمان را وقت اذان ظهر میدانستند.
ـ با نگاه کردن به سایهی درخت که به سمت شمال قرار میگرفت میفهمیدند که ظهر است.
ـ در ماه مبارک رمضان هرگاه دور چراغ نفتی سایه میافتاد روزهشان را افطار میکردند.
ـ گاهی زنان بر حسب تجربه با کم شدن مقدار نفت داخل چراغهای نفتی متوجه میشدند که چند ساعت از شب گذشته است.
پایان پیام