پوشاک مردم شهرستان سنگر
به گزارش پایگاه خبری گلونی: پوشاک مردم شهرستان سنگر بی شباهت به سایر شهرستان های استان گیلان نیست و همان زیبایی و تنوع رنگی را دارد.
پوشاک مردم شهرستان سنگر
پوشاک زنان در سنگر
لباسی موسوم به پیراهن و تومان از گذشته‌های دور تا حدود ۴ دهه قبل جزو لباسهای عمومی زنان و دختران ناحیه سنگر رشت به حساب می آمد.
ـ تهیه و دوخت: این لباس توسط خیاطان ماهر و زبردستی صورت می‌گرفت که جهت دوخت لباس سالانه اعضاء خانواده به منازلشان می‌رفتند و حدود ۱ ماه در هر خانه می‌ماندند.
این خیاطان به خیاط سر موسوم بودند، خیاط سران جهت دوخت لباس دختران جوان و خانم خانه در منزل حضور می‌یافتند و یا به هنگام عروسی یکی از فرزندان خانواده به سوی آن خانه دعوت می‌شدند.
طرح و جنس، شکل ظاهری تومان به صورت دامن بلندی است که حدود ۲۰ متر پارچه در ساخت آن به کار رفته است.
این دامن در قسمت کمر آن با چینهای بسیار ریز و ماهرانه تهیه شده است.
در انتهای دامن که چینها باز می‌شوند تکه پارچه‌های رنگی به صورت نوارهایی در چندین ردیف دوخته می‌شود تا بر زیبایی آن بیفزاید.
پیراهن یا پیرهَن به صورت پیراهن کوتاهی که در قسمت کمر چین‌دار است و دو طرف آن دارای برشی تا چین کمر است. در وسط پیراهن بر روی سینه خط موسوم به مغزی قرار می‌گیرد.
نمونه این نوع لباس را می‌تواند در لباس بانوان که تصاویرشان بر روی جام مفرغی مارلیک به نمایش گذارده شده نیز مشاهده کرد.
روسری که بر سر بانوی سنگری قرار می‌گرفت به صورت یک پیشانی‌بند سیاه بود که روی آن را با دستمالی آبی که با نیل به آن رنگ درآمده بودند و به نیل بزردسمال موسوم کاربرد داشت.
لباس کار زنان سنگری
زنان سنگری جهت کار در مزارع و شالیزارها از نوعی تومان پیرهن ساده استفاده می‌کردند که به کارتومان موسوم بود.
این تومان به صورت دامن کوتاهی با چین کم که حدود ۸ متر پارچه در ساخت آن استفاده شده بود کاربرد داشت.
نحوه ی دوخت پیرهَن فرقی با پیراهن مجلسی نمی‌کرد اما پارچه بکار رفته در دوخت آن را پارچه‌های ارزان قیمتی تشکیل می‌داد.
گاه این لباس کار بر اساس جنس نامرغوب و ارزان قیمت پارچه‌اش نام می‌گرفت که در برخی نقاط به اولوتومان موسوم است.
پوشاک مردان
پوشاک مردان را یک کلاه نمدی موسوم به نمدی کلاه یک پیراهن سفید، یک جلیقه سیاه موسوم به جرقده و یک کت مشکی موسوم به نیم تنه همراه با شلواری مشکی تشکیل می‌داد.
این نوع پوشاک امروزه نیز در بخشهای مختلف سنگر دیده می‌شد.
در فصول سرد سال با نوعی پارچه پشمی پوشاکی به صورت شلوار موسوم به پشمی شلوار و نوعی کت پشمی موسوم به پشمی کت می‌دوختند.
این پارچه توسط دستگاه پشم ریسی به وسیله پشم بز یا گوسفند تهیه می‌شد.
نمادها و نشانه‌های فرهنگی پوشاک
معمولاً‌جنس پارچه و اندازه‌ی آن که تعیین کننده چینهای دامن است اصلی‌ترین نماد موقعیت اقتصادی هر فرد را تشکیل می‌داد.
چرا که دوخت تومانهایی با پارچه‌های گرانقیمت و در اندازه ۲۰ متر از عهده افراد فقیر بر نمی‌آمد.
پایان پیام
