بنای ارزشمند خیابان ارامنه محله منیریه تهران تخریب شد
به گزارش گلونی این روزها بنا و ساختمان‌های قدیمی یکی پس از دیگری تبدیل به تپه‌ای خاک می‌شوند و تمام خاطرات زیبای گذشته و حس خوبی که از دیدن‌شان می‌گرفتیم را با خود می‌برند. جای‌شان آپارتمان‌هایی می‌نشیند به قاعده لانه زنبور.
بنای ارزشمند خیابان ارامنه
ساکت و بی‌روح. از کنارشان که می‌گذری هیچ حرفی با تو ندارند و حتی نگاهت هم نمی‌کنند. قدشان آن‌قدر بلند است که اصلاً تو را نمی‌بینند.
اما خانه‌های قدیمی فرق دارند از کنارشان که می‌گذری قدم آرام می‌کنی تا صدای‌شان را بشنوی. شاید کمی خمیده و چروک شده باشند اما همیشه لبخند به لب دارند و عطر خوش قدیم را می‌دهند. عطری که نمی‌دانم از چه و کجاست اما توی هوا پخش است.
انگار یکی هر روز حیاط‌شان را آب و جار و می‌کند و بوی نم خاک با عطر درختان سبز و گل‌های باغچه در هم آمیخته می‌شود.
عطر چای می‌دهند. از آن چای‌ها که توی استکان کمرباریک از قوری و سماور توی حیاط می‌ریزند، نه این مدل جدیدها که در عرض چند دقیقه با کتری برقی آب جوش می‌آید و بعد هم فقط رنگ از چای کیسه‌ای پخش می‌شود.
اصلاً فرصت نمی‌شود طعمش را بچشی، کدام طعم، فقط رنگ است و ظاهری به شکل چای.
خانه‌های قدیمی یکی پس از دیگری می‌روند. عصر پول و دلار است و زمین‌ها حسابی گران شده‌اند.
باید حساب کرد چه چیز سود بییشتری دارد نه حال بهتری. و سود در فروش و تخریب این خانه‌هاست؛ حتی خانه‌هایی که ثبت ملی شده‌اند مثل منزل پرویز مشکاتیان؛ و خدا می‌داند لودرها دفعه بعد سراغ کدام خانه می‌روند و کدام خاطره را نابود می‌کنند.
کاش قبل از این‌که همه این زیبایی‌ها از بین بروند کاری برای شهرمان کنیم. شهرهایی که معلوم نیست تا چند سال دیگر چه بلایی سرخاطرات‌شان می‌آید؟
کاش حواس‌مان به شهر و کوچه‌های آن باشد. کوچه‌هایی که هر روز غریبه‌تر از روز قبل می‌شوند و ما انگار میان‌شان گم شده‌ایم.
خداحافظ زیبا
ترسم به واقعیت پیوست و دفعه پیش آخرین بار بود. این بنا ارزشمند خیابان ارامنه در محله منیریه تهران را تخریب کردند. الان که یکی از دوستان توییتری خبر داد و اومدم پای بنا اما چیزی ازش باقی نمانده بود. https://t.co/moSV0NxWbv pic.twitter.com/MXLQyljA6U
— احسان رستمی‌پور (@Ehsanrostamipor) June 13, 2020
پایان پیام
نویسنده: راضیه حسینی
