ساختمانی با طراحی غریب در یزد شهری که بافت تاریخی‌اش ثبت جهانی شده است
به گزارش گلونی یزد شهر بادگیرهاست. شهری که بافت تاریخی‌اش ثبت جهانی شده و یکی از جاذبه‌های گردشگری آن است.
مسافران به این شهر تاریخی می‌روند تا بافت قدیم، کوچه‌های سنتی و محله‌هایی که هنوز هم بتوان رنگ و بوی گذشته را در آنها دید وحس کرد، ببینند.
اما این زیبایی تا چه زمانی دوام می‌آورد و از خطر به روز شدن و نماهای تکراری و خسته‌کننده، بدون هیچ ذوق وهنر معماری، در امان می‌ماند؟
این عکس، خانه‌ای در شهر یزد است. خانه‌ای با نمایی غریبه.
نمایی که بی هیچ منطقی در کنار بادگیری ساخته شده و منظره‌ای عجیب و ناهماهنگ را در نهایت کج‌سلیقگی خلق کرده است.
گاهی نمی‌شود سنت و مدرنیته را با هم قاطی کرد.
ترکیب این دو، اتفاق خوبی را رقم نخواهد زد و دیدن چنین منظره‌ای به مذاق هیچ‌کس، جز طراح اثر، خوش نخواهد آمد.
ساختمانی با طراحی غریب در یزد
کمیته میراث جهانی یونسکو در ادامه چهل و یکمین اجلاس خود در کراکوف لهستان روز یکشنبه ۹ جولای ۲۰۱۷، شهر تاریخی یزد را در فهرست میراث جهانی ثبت کرد.
یزد شهر بادگیرهاست، اما نه در کنار نماهای غریبه که هزاران فرسخ با ما فاصله دارند.
بلای معماری بساز بفروشی، به جان اکثر شهرهای ایران افتاده است.
خانه‌های سنتی با طراحی بومی و ایرانی در بسیاری از شهرها تقریباً از بین رفته‌اند و شاید بشود تنها در کوچه‌پس‌کوچه‌های قدیمی اثر و نشانه‌ای از آنها پیدا کرد.
نشانه‌ای که هر روز وقتی از کنارش می‌گذری نگران باشی نکند فردا که می‌آیی دیگر نباشد و به جایش لودرها و کامیون‌ها مشغول کار باشند، تا باز ساختمانی غریبه سر برآورد.
برای هیچ مسئولی از بین رفتن بافت سنتی و طراحی بومی ایرانی مهم نیست.
مهم فقط عقب‌نشینی درست و حسابی ساختمان‌ها و تقدیم زمین‌ها به شهرداری است.
مهم خلاف نساختن است. نمای غریبه و از بین رفتن زیبایی شهرها هیچ خلافی نیست.
اگر در شهر یزد همین رویه ادامه پیدا کند، معلوم نیست از بافت سنتی‌اش چیزی خواهد ماند یا نه.
با این معماری جدید هیچ شهری با شهر دیگر فرق ندارد. یزد، اصفهان، شیراز، تهران، رشت و…همه یک شکل می‌شوند.
کشوری بدون جذابیت‌های زیبای معماری بومی و سنتی. کوچه‌هایی غریب و ساختمان‌هایی بی‌روح.
پایان پیام
نویسنده: راضیه حسینی
