برای معرفی پل شکسته نیازی به تیترهای بی‌پایه و اساس و بزرگنمایی‌های غیر کارشناسانه نیست.
به گزارش گلونی خبرگزاری صداوسیما در یکی از گزارش‌های خود برای معرفی پل شکسته که در خرم آباد به طاق پیل اِشکِسَه معروف است، این پل را تنها پل باستانی و سنگی جهان نامیده است.
اینگونه تیترزدن و این شیوه گزارش‌گری بیشتر ویژه سایت‌های زرد یا پیج‌های اینستاگرامی تا یک خبرگزاری رسمی که هر خبر یا گزارشش تبدیل به سند و منبع برای عموم مردم می‌شود.
این تب گزارش‌نویسی با تیترهای غیر واقعی بزرگترین، قدیمی‌ترین و زیباترین انگار خبرگزاری‌های رسمی را هم گرفته است.
طاق پیل اشکسه یک پل تاریخی کم‌نظیر است که در زمان خود یک شاهکار معماری به شمار می‌آمده است. ساخت چنین پلی با ۳۱۲ متر درازا و بلندای ۱۰ متر حتی اکنون با پیشرفت ماشین‌آلات و علم معماری کار بسیار دشواری است.
اما همه اینها دلیل نمی‌شود که به آن لقب تنها پل باستانی و سنگی جهان را بدهیم.
پلهای زیادی در گوشه‌گوشه دنیا وجود دارد که نیازی نیست از دوردست‌ها مثال بزنیم و از پلهای سنگی دوهزارساله چین و پلهای سنگی ساخته شده در زمان امپراطوری روم در اروپا بگوئیم چون احتمالا خبرنگاران این خبرگزاری حتی برای این گزارش و گزارش‌های اینچنین یک جستجوی ساده در گوگل هم نمی‌کنند چه برسد به منابع معتبر علمی و تاریخی استناد کنند.
برای معرفی پل شکسته نیازی به تیترهای بی‌پایه نیست
انتظار زیادی است که با آنها از پل تمام سنگی سنت آنجلو در ایتالیا که هم‌اکنون هم از آن استفاده می‌شود صحبت کنیم.
اما نکته عجیب این‌جاست که مگر می‌شود آنها همین پلهای سنگی و هم‌دوره پل شکسته در لرستان را هم ندیده باشند؟
پل کشکان و پل گا‌ومیشان و پل دختر هم‌دوره پل شکسته هستند و هردو این پل‌ها هم با سنگ‌های لاشه و بادبر ساخته شده‌اند.
دوره‌های مختلف تاریخی معماری ویژه خود را داشته‌اند. استفاده از سنگ و ساروج در بیشتر آثار به جا مانده از دوره ساسانی دیده می‌شود. در این دوره پلهای زیادی در راه باستانی یا شاهی ساخته شد که در همگی از این مصالح استفاده شده است.
بهتر بود خبرگزاری صداوسیما به جای گزارش‌های غیر کارشناسانه از مدیران سابق و کنونی میراث فرهنگی کشور و لرستان در مورد مرمت ناشیانه و نابودگر این پل سوال می‌کرد. مرمتی که به بدترین روش‌های ممکن در دهه گذشته انجام شد و چهره صاق‌های سرپای این پل شگفت‌انگیز را دگرگون ساخت.
پایان پیام
نویسنده: محمد پورخداداد
